Ik verwachtte de Aboriginals te ervaren als een mysterieuze, heilige gemeenschap met eeuwenoude gebruiken en eeuwenoude geheimen. De oudste gemeenschap bekend op aarde die leerde leven van het land in manieren die wij niet voor mogelijk hielden. Met kennis over het afbranden van bossen, het eten van bessen en muurschilderingen. Met aparte heilige plaatsen en rituelen voor mannen en vrouwen en aparte geheime kennis voor elk van deze groepen. Het is zelfs verboden voor de mannen om naar de heilige plaatsen van de vrouwen te kijken op straffe van stokslagen. Omgekeerd idem ditto. Misschien zou ik wel een paar weken bij de Aboriginals kunnen leven en van hun leren! Kortom de verwachtingen waren hoog gespannen.
Vandaag de dag is de realiteit anders. Als uitschot van de maatschappij leeft het overgrote merendeel van deze oude samenleving op straat. In plaats van het zoeken naar werk grijpt men naar de fles want de kans op een baan is vaak nihil. Vaak wordt gedacht dat een baan krijgen onmogelijk is, dus neemt men niet eens meer de moeite voor een opleiding en wordt geleefd van het geld dat de overheid maandelijks geeft om zijn schuldgevoel af te kopen. Immers waarom werken als je daar met gemak van kunt leven?
In Darwin werd ik op straat gestopt door een oude Aboriginal vrouw. Ze keek me met vragende rode ogen aan en hield haar hand op voor geld. Toen ik wijfelend stilstond, nam ze nog een trek van haar sigaret. Ik probeerde haar te wijzen op de vacature aan de overkant van de straat, maar halverwege mijn zin haalde ze haar schouders op, zwiepte haar plastic zak met kleren over haar schouder en liep verder. En ik zag mijn ilussie steeds kleiner worden.
Arwen
