Nadat ik afscheid heb genomen van mijn liefste uitzwaaicomité en de douane doorga, begint voor mij het échte avontuur..! De rij bij de incheck is gigantisch en ik ben een uur te vroeg. Ik koop een leuk cadeau voor Onno, een vriend die me in Shanghai zal opvangen. De Playboy (want die hebben ze daar niet) en de meest foute goudkleurige sleutelhanger die je je maar kunt bedenken. Helemaal goed!
Onderweg naar de gate en spreek ik snel nog even m'n voicemail in: berichtjes afluisteren in Shanghai is vast heel duur, dus doe maar niet! Tas op de band, liquids in een zakkie en... geruisloos door het poortje!
In het vliegtuig werk ik me met tas, jas en dekentje in het hoekje bij 't raam. Als even later het eten komt - een grote klont pasta gorgonzola - kan ik eindelijk aan de wijn, die me gaat helpen héérlijk te slapen en het gestreste gevoel kwijt te raken. De Chinese man naast me zit in een ‘gebogen schuif-naar-binnen-houding’ boven z'n pastaplate en heeft er zo te zien een stuk minder moeite mee dan ik.
Ik pak het afscheidscadeau van mijn liefje uit; in het overlevingspakket zit een discman met twee zelfgebrande cd'tjes met al m'n lievelingsnummers! Bij het eerste nummer biggelen de tranen al over m'n wangen... tja daar kon je natuurlijk op wachten. Ik val in slaap.
Zes (!) uur slaap en een ontbijtje later wordt de landing ingezet. Ik zit vijftien minuten naast een trillende en zwetende Chinees. ‘We made it!’ zucht hij opgelucht als we veilig aan de Chinese grond staan. Hij veegt z'n handen droog, wenst me een goeie trip en alvast een gelukkig Chinees nieuwjaar.
Ik kom met m’n one way ticket zonder problemen door de douane, vind m’n bagage en loop schaapachtig langs allemaal met vlaggetjes wapperende Chinezen. Geen Onno... Fuck, had ik maar om z'n telefoonnummer gevraagd! ‘Joehoe! Eef, hey!’ Gelukkig! Onno staat voor m'n neus. In een koffietentje word ik razendsnel ingelicht over Shanghai. Daarna pakken we de Maglev, een trein die met 300 km per uur over het spoor schiet. De Chinese buitenwijken vliegen aan me voorbij!
We stappen uit op People Square. Een gigantische wolkenkrabber doemt voor ons op. ‘Dit is mijn hotel,’ zegt Onno triomfantelijk als ik met open mond naar het gevaarte sta te kijken. Onno is manager van een hotel dat sinds drie maanden open is. Er rijdt een soort speelgoedwagentje langs met twee politieagenten erin. Het autootje maakt een Teletubbie-achtig muziekje en even heb ik het gevoel dat ik in Playmobil City ben aangekomen.
We pakken een limegroene taxi en verdwijnen in een chaotische stroom auto's. We rijden door een straat met té schattige krakkemikkige huisjes. Hekwerkjes, kleine balkonnetjes waaraan gekleurd wasgoed te drogen hangt, winkeltjes in opengeschoven garageruimtes, Chinezen met mondkapjes en heel veel stank en verkeer! Ik ben benieuwd waar de rijdende limoen ons brengt..
Meer zien? Op pagina 99 van het september/oktober nummer van ELLEgirl staat Eva's scrapbook.
