Komt-een-Hollander-bij-de-Chinees

Terug in Lodi (in de sneeuw - zie foto). Na al die emoties van de afgelopen dagen, moet ik eerlijk bekennen dat ik het lekker vind om weer even in mijn eigen wereldje te zijn. De crematie is geweest en moet zeggen dat die behoorlijk heftig was. Mama telkens huilend op de bank. O, wat voel ik me dan machteloos! Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, ik kan niet zeggen: ‘het komt wel weer goed schatje’ want dat komt het niet. Moet er niet aan denken om mijn eigen moeder te verliezen. Met de tijd zal het verdriet stukje bij stukje minderen, maar nu is het gewoon allemaal even lastig.

Was ook erg blij om weer even in Nederland te zijn. Heb me, ondanks de niet leuke reden van mijn terugkomst, weer doodgelachen om de mensen daar. Bijvoorbeeld toen we op het briljante idee kwamen om Chinees te halen. Zit je dan in de wachtruimte, en serieus iedereen die binnenkomt: GOEDENAVOND! En dan ook niet op een zachte rustige toon, nee hoor, vol enthousiasme komen ze binnen struinen, alsof ze hun beste vrienden in geen jaren hebben gezien.

En dan die gesprekken die onbekenden met elkaar aan kunnen gaan. Keek mijn mams een paar keer aan. Wilde bijna schreeuwen of iedereen zijn mond dicht wilde houden, er zijn op dit moment ergere dingen op de wereld dan aan een vreemde te vertellen waarom je persé gebakken banaan bij je bestelling wil! Heb ik natuurlijk niet gedaan.

Gisteravond teruggekomen, met noodweer. Het vliegtuig moest een extra rondje maken omdat de landingsbaan te glad was. Hart klopte in mijn keel. Ik, een vliegtuig en iets dat niet volgens de planning gaat. Niet echt een hele goede combinatie. Ben altijd blij als ik weer met beide benen op de grond sta!

Eenmaal buiten op het vliegveld heb ik mijn vriendje gebeld die me op zou komen halen. De schat, durfde zelf niet te rijden (schijterd!) en had een taxi voor me geregeld. Eenmaal bij zijn huis aangekomen, heb ik ‘m helemaal doodgeknuffeld. Niet letterlijk natuurlijk, heb tegen iedereen gezegd dat ik de komende tien jaar (liefst langer) niet weer een belangrijk persoon wil verliezen!