Shame-on-us

Nina is een bofkont. De komende negen maanden trekt ze de wereld over om drie (!) verschillende talen te leren. Zucht... ELLEgirl.nl mag meegenieten gelukkig.

Nog heel even dan en begint mijn wereldreis. Ik ga Frans, Engels én Spaans leren in drie verschillende landen. Op elk plekje zal ik drie maanden een talencursus volgen, twee keer zit ik in een gastgezin en een keer in een studentenhuis. 

Frankrijk is mijn eerste stop, Parijs om precies te zijn. Daarna verblijf ik drie maanden in een studentenhuis in Kaapstad en als knallende afsluiter zit ik drie maanden in een dorpje aan het strand van Costa Rica. Ik ben zo blij dat ik dit kan doen, het heeft dan ook wel even geduurd om mijn ouders zo ver te krijgen... Ik vind het daarnaast ook echt super spannend. Het komt nu echt heel dichtbij en ik vraag me ook steeds meer af hoe het allemaal zal zijn.

Over anderhalve maand ik vertrek naar  een wildvreemd gezin in Paris. Zij zullen die volle maanden mijn - ja - familie zijn. Ze zijn trouwens niet alleen wildvreemd, ze spreken ook nog eens een taal die ik bepaald niet goed versta en praat. Erg spraakzaam zal ik dan ook waarschijnlijk niet zijn in het begin. Lijkt me vrij ongezellig, vooral tijdens het eten. Of misschien praten ze wel helemaal niet tijdens het eten. Je weet het maar nooit ha.

Wat zouden ze eigenlijk eten? Ik neem aan dat er geen andijviestamppot met gehaktballen op het menu staat bij mijn Franse gezin. Frankrijk staat natuurlijk bekend om het brood, de kaas en de wijn al zou dat voor elke dag wel heel eentonig zijn. Ze schijnen sowieso wel veel te eten en drinken. Help, mijn figuur! Aan de andere kant staan Françaises er wel om bekend erg mooi slank te zijn. Hopelijk werkt hun manier van eten dan ook voor mij. 

Maar wat nou als die mensen gewoon helemaal niet aardig blijken te zijn? Dan zit ik drie maanden met een stelletje monsters opgescheept. Ik kan me niet voorstellen dat me dat dat gebeurt hoor. Tenslotte zijn alle gastgezinnen gecheckt door de organisatie. Dus hele onvriendelijke mensen zullen ze toch niet goedkeuren? Toch?

Van een vriendinnetje heb ik gelukkig al een boekje over Parijs gekregen. Dus ik kan me al een beetje verdiepen in de stad en bedenken wat ik allemaal wil doen en zien. Ik heb er zo veel zin in, ik kan bijna niet meer wachten. Nog een paar weken keihard werken en dan kan mijn voyage beginnen. Hoera.

Next week: Part II (ja, écht)