Vorige week lag Eva ziek in bed...
Ik ben klaar voor een ontmoeting met de stad in m'n up. Ik wandel door de Chinese tuin die omringd wordt door torenhoge gebouwen. Ik kom uit op een zonnige straat met aan weerszijden kleine winkeltjes en marktkoopmannen met bakfietsen als kraampje.
Ik ga naar binnen bij een winkeltje waar heel groot ‘Warming Pants’ op de gevel staat. Het blijken een soort pyjamabroeken; de broekjes die ik overal aan waslijnen heb zien hangen. Lichtroze, geel, groen, ijsblauw... Die móet ik gewoon ook hebben. Integreren maar! denk ik bij mezelf.
Ik kies een zeegroene en reken 10 yuan (1 euro) bij hem af en wandel verder. Een Chinese man komt me tegemoet en op het moment dat we elkaar passeren spuugt ‘ie vol voor m'n voeten. Ik kan nog net mijn pas inhouden en tactisch óver de rochel heen springen. Vol verbazing kijk ik de man na en realiseer me dan dat ik echt de enige ben die zich hierover verbaast...
Als ik door de grote winkelstraat loop, word ik belaagd door Chinezen. ‘Wanna buy watch, shoe, bag?’ Ik wimpel het aanbod af en als ik verder de straat in loop, komt er een meisje naast me lopen. Hetzelfde verhaal. Ik vraag haar waar ik kan ontbijten. Ze begrijpt me niet helemaal, maar zegt dat ze me wel wat zal laten zien.
We slaan een hoek om en komen in een soort woonwijkje. Ze klopt ergens op een deur en als die opengaat sta ik ineens middenin een miniatuurwinkeltje vol Louis Vuitton-hutkoffers en kleurige Gucci bags! Ik lig in een deuk. Het meisje begint fanatiek alle merken op te noemen en houdt de meest sjieke design portemonneetjes onder m'n neus. Ik lach en bedank haar voor het grappige uitstapje. Ze kijkt een beetje verontwaardigd.
Ik word aangesproken door twee Chinese meisjes. Ze spreken redelijk goed Engels en vertellen me dat ze art students zijn en een expositie houden. Al kletsend loop ik met ze mee naar een soort oud schoolgebouw. Onno belt: ‘Waar zit je nou? Ik ben bij het hotel, gaan we even koffie doen?’ Ja, is goed, eerst even met wat kunstenaars socializen, ben er zo! Vol enthousiasme vertellen ze over symboliek, originaliteit, de draken, de tekens.
Onno belt weer: ‘Waar zit je nou? Nog steeds bij die Chinezen?' Ja ja, ik ben al weg. En dan komt de aap uit de mouw: ‘We need money for study you buy painting please!’ Dan moet je dus ineens allemaal dingen bedenken waarom het niet handig is voor je om het te kopen (gaat stuk in je tas enzo - nee hoor, we rollen het op en dan krijg je er nog een fijn doosje bij ook). Heb je net zo hard oh! en ah! geroepen bij die schilderijen maar je staat ineens niet te springen als je er zelf eentje mag kopen.
Tja, dan val je door de mand... Ik leg de meisjes uit dat ik écht écht écht weg moet, geen cash op zak heb en dat ik anders later nog wel eens wel terugkom. Wat een sfeertje hangt hier ineens... Ik zeg ze gedag en snel tussen de menigte de drukke winkelstraat in. Weer wat geleerd! Onno lacht me uit als ik hem mijn verhaal vertel wanneer ik eindelijk in de koffiebar aankom. En terecht! Ik moet nog héél veel leren over Chinezen...
Dikke kussen vanuit Shanghaííí!
Eva reist zonder ons verder. Meer zien? Op pagina 99 van het september/oktober nummer van ELLEgirl staat haar scrapbook.
