Goed, even terug naar het begin. Ik heb een ontzettend goede band met mijn familie. En het 'even op de bank een kopje koffie drinken met een koekje erbij', miste ik heel erg. Ik vergeet nooit dat ik samen met mijn gastgezin mijn moeder wegbracht naar het vliegveld. Tranen met tuiten gehuild. Mama, lief als altijd, stond er namelijk op om met me mee te gaan naar Italië om mijn nieuwe familie te leren kennen.
In eerste instantie vond ik dat een heel stom idee. Kinderachtig, belachelijk, ik kon best alleen gaan hoor. Maar wat ben ik blij dat ze met me mee is gegaan. Het is natuurlijk super eng om mensen te leren kennen die je alleen maar van foto’s, mail en een paar telefoontjes kent.
Ik moet zeggen dat ik het echt ontzettend heb getroffen met de mensen waarbij ik terecht ben gekomen. Ik heb verhalen gehoord van au pairs die werkelijk gewoon gepest werden en op de wasmachine moesten passen! Toen ik me inschreef bij die bewuste au pair-site heb ik wel een aantal mailtjes van mensen gehad die iemand zochten. Zelfs van vrouwen die geen kinderen hadden maar iemand zochten als gezelschap voor hun man. Echt te gek voor woorden!
Maar toen ik het mailtje van deze familie kreeg wist ik gewoon dat ik het moest doen. Tien januari ben ik dan vertrokken, op naar mijn grote avontuur. Spannend hoor, we hadden een auto gehuurd, eerst verdwaald natuurlijk en zijn vervolgens maar opgehaald en hartelijk ontvangen. De klik was er meteen en mama wist dat ze me met een gerust hart kon achterlaten.
Het gemis is inmiddels al veel minder. Eens in de drie maanden probeer ik toch wel of naar Nederland te gaan of mijn ouders komen hier. Als ik dan net terug ben en Alessandro op school zit, kan ik me de eerste dagen ook behoorlijk eenzaam voelen. Als ik het over thuis heb ben ik soms ook een beetje in de war. Het leukste is gewoon dat ik nu twee plaatsen heb die ik thuis kan noemen! Want zo voelt het echt.
xxx Charlotte
