Material-girl

Het is niet erg bohemien om te zeggen, maar ik ben gehecht aan mijn eigendommen. Die afgetrapte laarzen waar mijn moeder al jaren op aast om weg te gooien, zijn wel mijn zwarte laarzen. De eerste laarzen die ik van mijn eigen zuur verdiende geld heb gekocht, de laarzen waarop voor het eerst een zenuwslopende sollicitatiegesprek heb overleefd, de laarzen waarop ik voor het eerst uitging, zelfs de laarzen waarop ik voor eerst vol op mijn plaat ging voor de neus van mijn toenmalige vlam. Ze zijn niet zo maar een paar schoenen. Ze hebben een verhaal. Karakter.

Iedereen herinnert zich zijn eerste fiets. Je eerste knuffel. Je eerste IPod. Het is meer dan een vervoersmiddel of een pluche beer of een muziekspeler. Het heeft voor jou een emotionele waarde. Toen ik George kreeg had ik nog nooit zoiets moois gezien. Voor mijn achttiende verjaardag kreeg ik zowaar een gele Lamborghini! Mijn moeder had blijkbaar veel ‘My Super Sweet Sixteen’ gekeken en vond dat ik ook een auto nodig had. Van twintig centimeter. En radiografisch bestuurbaar.

Speelgoedauto’s, knuffels, TomToms, je kunt het zo gek niet bedenken of mensen geven het een naam. Men, of in ieder geval ik, praat er zelfs tegen. Als de benzine bijna op is, praat ik verwoed tegen de auto met kreten als ‘Nog even, we zijn er bijna!’ in de volle overtuiging dat we door de extra aanmoediging het tankstation zullen halen.

Mijn zelfbeheersing wordt elk jaar met kerst opnieuw getest bij de aanblik van alle prachtige cadeaus onder de kerstboom, net enkele dagen buiten mijn bereik. Nieuwsgierig als ik ben, fantaseer ik over wat er wel niet onder de enthousiast versierde boom ligt.

Het bleek het perfecte cadeau te zijn. Een reisdagboek voor Australië en Nieuw-Zeeland. Niet dat Nieuw-Zeeland op de planning stond, maar het is zonde om een nieuw reisdagboek te kopen, dus bij deze. Een onbeschreven blad voor nieuwe avonturen. Een cadeau voor een nieuw verhaal.