Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Charlotte, ik ben 18 jaar en woon nu sinds 10 maanden als au pair in een klein stadje onder Milaan. Ik ben lang en blond en Italië staat voor mij gelijk aan een paradijs. Haha, nee ik overdrijf.
God, wat waren de eerste paar maanden ontzettend zwaar voor me. Ik voelde me zo alleen en zat zeker elke avond huilend voor de webcam omdat ik mijn familie zo miste. Gelukkig, na deze 10 maanden moet ik er niet aan denken om hier ooit nog weg te gaan. De familie waar ik woon is echt geweldig en ik voel me er helemaal thuis. Als ik door het kleine stadje hier loop voel ik me zo gelukkig!
In Nederland voelde dat wel anders, niet dat ik het daar niet naar mijn zin had, maar mijn drang om meer van de wereld te zien begon al op mijn 14e. Ik voelde gewoon dat ik weg moest, tot grote ergernis van mijn ouders. Het is natuurlijk niet leuk om je kleine meisje op zo’n jonge leeftijd al te horen zeggen dat ze weg wil. Heb ze er toen ook wel een beetje verdriet mee gedaan.
Ik heb mijn HAVO afgemaakt en ben maar communicatie in Nijmegen gaan studeren, omdat ik gewoonweg geen idee had wat ik wilde. Ik kwam er al vrij snel achter dat het niet mijn ding was en op een avond, toen ik mijn mailbox bekeek, stond er een mailtje van een Nederlandse vrouw uit Italië, die een au pair zocht voor haar zoontje. Mijn vader zei meteen nee. Mijn moeder meteen ja. Die keuze was dus snel gemaakt, ik ben gestopt met mijn studie en gaan werken voor een uitzendbureau.
De laatste 2 weken voor mijn vertrek kwamen de twijfels. Moest ik dit nu wel doen? Wilde ik mijn vrienden en familie wel achter laten? Heb toch de keuze voor mezelf gemaakt, want echt vriendschap houdt stand en ik weet dat mijn familie voor 100% achter me staat. En nu zit ik hier, zo gelukkig als wat. Ik kan niet wachten om mijn verhalen te delen, want ik lach me kapot om die Italianen hier.
Fijne dag!!
Hasta la pasta, Charlotte.
