Ciaooo!
Gisteravond weer een feestje gehad. Een Nederlandse jongen die hier ook in Lodi woont (raar maar waar, zo klein en dan toch nog een landgenootje gevonden) gaf een afscheidsfeestje, omdat hij binnenkort weer teruggaat naar ons koude kikkerlandje.
Had er heel erg veel zin in, vind het al lang niet meer erg om alleen naar feestjes te gaan. Je ontmoet namelijk sneller nieuwe mensen wanneer je alleen bent. Hij had het heel leuk gedaan. Er was een buffet met allemaal lekker eten (denk aan kaas, olijven, zalmsalade, pestobroodjes, yummie!) en héél veel drank. Mijn avond kan dan niet meer stuk. Dus daar zat ik dan vrolijk met mijn baco’tje op een stoel, zo snel mogelijk eten in mijn mond te proppen (ja, stel je voor dat het op is!).
Het is toch lachen om te zien hoe die Italianen hier omgaan met meisjes. Ze proberen het altijd! Het begrip ‘vrienden zijn met een meisje' staat hier dan ook niet in het woordenboek. Slaat nergens op. Waarom zouden jongens geen vrienden kunnen zijn met meisjes? Misschien dat het testosteron gehalte hier hoger ligt dan bij ons.
Ik heb in deze tien maanden twee keer meegemaakt dat een goede vriend iets probeerde. De laatste keer was in Milaan, met een schat van een jongen. Hij bleef maar complimentjes maken. Niets mis mee, maar vond het een beetje vervelend worden. Ik wilde naar de trein en hij bleef me maar aankijken met van die vragende ogen. Ik snel wegkijken en doorpraten als een kip zonder kop.
Op een gegeven moment zei hij: 'ik wil je zoenen'. Ik dacht: ‘shit, heb ik weer,’ en heb hem netjes afgewezen. Alleen begreep hij het niet en probeerde me alsnog te zoenen! Ik schoot achteruit en ja, toen moesten we nog naar de trein lopen. Dat waren de ongemakkelijkste twee minuten van mijn leven! Het rare is, dat na deze afwijzing hij zei: 'dan maar vrienden'. Maar voor mij zit dat er nog even niet in.
Dikke kus,
Charlotte.
