Op een gegeven moment komen er een man en een vrouw binnen die daar vaker komen en mijn vriendje (die barman is) kennen. We kwamen op een gesprek en ja,ineens kregen de complimentjes een hele andere wending. Ik was een mooi meisje, volgens de vrouw, en ik mocht wel in haar bar komen werken.
Nou een baantje extra, daar heb ik wel oren naar en ik vroeg verder. Ik vroeg wat nou precies de bedoeling was en ze vertelde me dat ik de mannen moest vermaken. Ik dacht oooh nee hè, en ik voelde me alweer rood worden. (Bij mij is het namelijk zo dat ik om de haverklap een rode kop krijg. Verschrikkelijk vind ik dat, laat mezelf dan zo kennen.)
Het aanbod heb ik vriendelijk afgeslagen, want het bleek dat die aardige mevrouw met de opgespoten lippen een nachtclub had. Dat is toch niet normaal? Word je gewoon even voor een potentiële ehm.. verleidster uitgemaakt.
Toen ik weer terug naar huis liep dacht ik er nog eens goed over na. Waarom blijf ik altijd vriendelijk tegen mensen reageren wanneer ze eigenlijk iets heel onaardigs zeggen? Ik wilde dat ik het lef had om even lekker flink van me af te bijten. Het gebeurt wel vaker dat mensen onaardige dingen zeggen en ik er vriendelijk op reageer. Ik wil dat helemaal niet meer!
Zo zijn er mensen die beweren dat ik een veel beter en rijker vriendje kan krijgen, terwijl hij er gewoon naast staat. Zeg je toch niet? Ik denk dat ik in mijn woordenboek het hoofdstuk ‘Ik laat me niets meer zeggen’ maar eens ga opzoeken...
