Zit ik weer. Dit keer achter de mini-laptop van mijn zusje. Het is voorbij, zelfs eerder dan verwacht. Donderdagochtend belde ik gezellig met mijn zusje en de hele tijd hoorde ik piep, piep. Ik denk even ophangen om te kijken wat het is. Het was Carolina die me vertelde dat mijn vader me probeerde te bereiken. Toen ik hem aan de telefoon had, vertelde dat de euthanasie eerder zou plaatsvinden dan gepland en dat ik mijn koffers nu moest pakken en diezelfde avond nog thuis zou komen.
Taxi gebeld, mijn koffer gepakt en op naar het vliegveld. O, wat heb ik gehuild. Toen ik hoorde dat de zondag die gepland was die vrijdag zou worden, kwam het allemaal zo dicht bij. Aangekomen op schiphol, stonden mijn vader, zusje en nicht op me te wachten. Meteen doorgereden naar het ziekenhuis om nog een laaste dag met oma te hebben.
Wat was ik blij om haar te zien. Mijn verdriet was weg en het viel allemaal mee. Ze lachte nog, maakte grapjes, helemaal oma alleen dan in verslechterde toestand. Die avond thuis, de hele nacht met mijn vader gepraat. De volgende ochtend, de dag dat mijn oma er niet meer zou zijn zijn we naar het ziekenhuis gereden. Mijn moeder is die nacht bij haar gebleven.
Het is zo fijn om zo bewust afscheid te kunnen nemen. Alles is gezegd en besproken. Geen plotseling overlijden. Vier uur was het afgesproken tijdstip, maar het wachten duurde lang. drie kwartier later was het zover. Allen die zij lief had stonden om haar heen. Soms werd het teveel en ben ik weggegaan om vervolgens weer terug te komen. Eerst raakte ze in een coma en lag ze vredig te slapen. Dit was het tijdstip om afscheid te nemen en weg te lopen. Rond tien voor zes is ze overleden.
Ik ben trots op haar, omdat ze deze beslissing heeft genomen. Verdriet heb ik, maar mijn tranen rollen niet over mijn wangen zoals ik verwacht zou hebben. Het is zwaar om mijn familie, vooral mijn moeder zo verdrietig te zien. Dit is de eerste keer dat er zoiets gebeurd in onze familie, maar ook dit zijn dingen om van te leren. Het is goed zo.
