Sms-en-bellen

Na mijn vorige blog lijkt het net alsof het telkens de jongen waren die niets meer van zich lieten horen. Maar geloof me, van sommigen kom je helemaal niet af.

Na een jaar zijn ze wel gewend aan een blond koppie met blauwe ogen door de straten, maar op het begin leek ik net een circus attractie! Mannen of jongens duiken in de vreemdste situaties op om je aan de haak te slaan. Zoals ik al in een eerdere blog vermelde, is het bijna onmogelijk om hier vrienden te worden met iemand van het andere geslacht. Wist ik veel, zodra ik een praatje met iemand aan het maken was en diegene mijn nummer vroeg, gaf ik die ook. Waarom niet? Misschien zit er wel een leuke vriendschap in.

Nou helemaal verkeerd gedacht, want zo was er bijvoorbeeld de schoenmaker die om zeven uur ’s ochtends begon met sms'en en om twee uur 's nachts zelf eindelijk in slaap viel. Hoewel ik hem duidelijk probeerde te maken dat ik echt niet geïnteresseerd was, begreep hij de hints niet. Sms'jes als ‘Dag mooie engel, kijk eens hoe mooi de vogels fluiten,’ las ik toen ik half sliep. Hilarisch (Nee).

Nog erger was een man die een kind bij Ale op school had. Dat zijn dochtertje maar een paar jaar jonger was dan dat ik ben, kon hem niets schelen. Ik kwam hem overal tegen en als ik op een terras zat, kwam hij bij me zitten. In de school probeerde ik hem te ontlopen, maar hij zocht me telkens weer op. Dood irritant. Op zijn sms'jes antwoordde ik niet en dan belde hij maar. Kon er echt niet meer tegen en heb het toen Carolina maar verteld. Op een avond nam zei de telefoon op en reageerde heel koel op hem. Heb daarna nooit meer iets van hem gehoord. Wist natuurlijk hartstikke goed dat hij fout bezig was.

Belangrijke les die ik heb geleerd, is dat je nooit meer zomaar je telefoonnummer aan aardige mensen moet geven. Voor je het weet, kom je er niet meer vanaf.