Afgelopen vrijdag met mijn vriendje mee geweest naar twee van zijn vrienden. Het was de verjaardag van één van de jongens. We kwamen al vroeg bij het huis aan, met de gedachten om weer vroeg weg te kunnen, want alle twee waren we behoorlijk moe en hadden we niet echt veel zin om uit te gaan.
In het begin waren we met z’n viertjes en lukte het me aardig om gesprekken te volgen en mee te praten. Natuurlijk zijn er de nodige ‘huh’s?’ en lach ik vriendelijk mee als iemand tegen me praat terwijl ik er niets van snap. Het toppunt was toch wel dat de anderen gasten aankwamen en ik gewoon geen woord meer snapte van wat er allemaal verteld werd. Je kunt je bijna niet voorstellen hoe frustrerend het is als iedereen lacht en je er zelf niets van begrijpt. Dan voel ik me er echt voor ‘Jan-met-de-korte-achternaam’ bij zitten.
Ben als persoon best verlegen wanneer ik iemand niet ken en het is gewoon zo lastig om in een vreemde taal je gevoelens te kunnen uiten en je eigen humor te tonen. Heb me daar de eerste maanden dat ik hier was ook heel rot over gevoeld. Ik wilde graag vrienden maken, maar wanneer iemand op een bank zit en haast niets zegt, zou ik ook denken, 'jeetje wat een apart figuur'.
Steeds meer begin ik te beseffen hoe erg ik mijn eigen vrienden mis. Als zij met een probleem zitten en er onderaan een mail staat “ik wilde dat je hier was”, kan ik me ontzettend schuldig voelen. Een paar dagen geleden voelde ik me zo rot en wist niet meer wat ik moest doen. Toen heb ik mijn vriendinnetje in Nederland gebeld voor een potje ouderwets advies.
Vriendschappen zijn er om op te bouwen en ik kan hier niet zomaar iemand mijn hele levensverhaal gaan vertellen, dat snap ik ook wel. Hoe gelukkig ik hier ook ben, iedereen heeft zijn slechte dagen en op dat soort momenten wil ik niets liever dan met mijn eigen vertrouwde mensen praten.
