De verschijnselen zijn inmiddels wereldwijd bekend: brede, platte lippen, opgeflufte jukbeenderen, strakgetrokken lachrimpeltjes en verlamde voorhoofden. We kijken ernaar, schudden meewarig ons hoofd, en we vragen ons af waarom iemand z’n gezicht zo laat toetakelen. Je herinnert je vast nog de foto’s van een onherkenbare Renée Zellweger die vorig jaar de ronde deden: was dit écht Bridget Jones? Ze leek in niets meer op de sympathieke, ietwat onzekere heldin uit de filmserie.
Persoonlijk ben ik elke keer weer een klein beetje teleurgesteld als een celeb het niet aandurft om au naturel ouder te worden. Waarom? Omdat ik het zelf doodeng vind om ouder te worden. Ja, ik weet het: ik ben 28, dus ik mag nog niet zeiken. Maar toch. Vorige zomer ontdekte ik dat mijn knieën rimpels begonnen te krijgen. Mijn knieën! Eerste gedachte: kan ik hier nog iets aan doen, of zijn ze reddeloos verloren?
Bizarre gedachte natuurlijk. We worden allemaal ouder, we krijgen overal rimpels. Dat is helemaal niet erg. Toch lijken vooral Hollywoodactrices van boven de veertig de noodzaak te voelen om zich strak te laten trekken. Ik kan me niet voorstellen dat ze zich voor de lol onder handen laten nemen door dokter Bibber, dus voelen ze blijkbaar druk van buitenaf. Wie geeft deze vrouwen het idee dat het niet oké is om 'normaal' ouder te worden? Het publiek? Hun management? De paparazzi?
Ik kan niet spreken voor paparazzi of managers, maar misschien wel voor het publiek: ik heb alle afleveringen van Friends minstens vijf keer gezien in de loop der jaren. Plus een boel afleveringen van Cougar Town. Bij dezen wil ik Courteney dan ook mijn excuses aanbieden: mochten wij, het publiek, je het idee hebben gegeven dat je lelijk zou zijn zonder botox, dan spijt me dat. Je bent prachtig, en dat blijf je. Juist zonder al die poespas aan je gezicht.
Aafke Romeijn is singer-songwriter en journalist.
