‘Ik vond deze challenge vreselijk, echt vre-se-lijk. Op een of andere manier dacht ik vooraf nog dat dit niet zo lastig zou zijn: ‘draag gewoon geen make-up voor een maand.’ Hoe moeilijk kon dat nou zijn? Ik wist toen nog niet hoe belangrijk make-up voor me was.
Ik draag al sinds mijn twaalfde make-up. Ik begon met een beetje mascara – erg subtiel, omdat we eigenlijk geen make-up mochten dragen op school. Na een paar jaar veranderde ik van school en in de tienerjaren die volgden werd mijn make-up heavy. Veel eyeliner, klonterige mascara en het ergste oogschaduw-kleurenpallet dat je je kunt voorstellen. Dit bleef helaas ook nog zo toen ik ging studeren. Mijn twenties stonden in het teken van het ontdekken wie ik was, wat resulteerde in de make-up die ik nu draag.
Na acht jaar werken in de tijdschriften-business in Londen, heb ik een strikte make-up routine ontwikkeld. Een beetje bronzer, blush, concealer onder mijn ogen, wenkbrauwpotlood, bruine eyeliner, mascara, dat ben ik. Zo ziet mijn gezicht er al bijna een decennium uit.
Geen make-up dragen – de keuze niet hebben om het te dragen – voelde alsof ik mijn gezicht kwijtraakte. Ze noemen het niet voor niets ‘putting your face on’. Tuurlijk, ik ging af en toe heus wel zonder make-up op naar mijn werk, soms hield ik het een hele werkdag vol. Maar ik deed het altijd op een bepaald moment wel op, zeker voordat ik uitging. Je voelt je anders gewoon niet ‘ready’. Ik niet in ieder geval.
Op de eerste dag dat ik geen make-up mocht dragen, ontmoette ik de vrienden van mijn vriend voor het eerst. Niet ideaal. Je wil er opperbest uitzien bij dit soort gelegenheden. Hij vertelde hen over mijn 30-dagen challenge en meteen waren alle ogen op mijn gezicht gericht – ik voelde me erg, heel erg make-uploos.
Ik merkte dat mijn zelfvertrouwen iedere dag verminderde en mijn humeur werd steeds slechter. Het was alsof ik bij het verwijderen van mijn make-up, al mijn zelfvertrouwen had weggeveegd, en iedere dag waste ik er meer en meer vanaf. Ik werd er gestrest van en kreeg onzuiverheden die ik niet kon verbergen. Ik was verdrietig en mijn ogen zagen er moe uit. In de winter is mijn gezicht ook nog eens bleek en grijs (waarom heb ik deze challenge niet in augustus gedaan toen ik nog een kleurtje van Mexico had?!). Ik ben zelfs nog naar een skincare-les bij Bobbi Brown geweest om me beter te voelen, en toen kreeg ik een allergische reactie van de lavendel in de tonic dus mijn hele gezicht werd zo rood als een tomaat. Classic. Wie is er nou allergisch voor lavendel?! (Verder een hele leuke les, overigens.)
Ik droeg niet eens nagellak, want dat valt blijkbaar ook onder make-up. Ik was compleet zonder opsmuk en ik kon me nergens achter verbergen. Als ik terugkijk op alles wat ik tijdens mijn make-uploze maand heb gedaan, begrijp ik wel waarom ik me zo vreselijk voelde:
> Twee grote evenement inclusief een ELLE-feestje met Alexa Chung.
> Een feestje met vrienden en familie in Schotland.
> Verschillende avondjes uit.
> Twee weekenden in Belfast met de familie en vrienden van mijn vriend.
> 21 dagen op kantoor.
Laten we maar zeggen dat ik goede vrienden ben geworden met de zwart-wit filter op Instagram.
Deze ervaring was eerlijk gezegd niet alleen maar negatief. Ik waardeerde de extra tijd in bed en hoe snel ik in de ochtend klaar was om de deur uit te gaan. Het was zelfs bevrijdend om in mijn ogen te kunnen wrijven zonder eruit te zien als een panda (we’ve all been there). Ik merkte ook dat mijn wimpers langer werden na een maand geen mascara. Tot slot heeft de challenge me ook veel over mezelf geleerd. Niemand merkt of vindt er iets van als je geen make-up draagt, maar het gaat er meer om hoe jij je voelt. Ik was niet de beste versie van mezelf zonder make-up en dat maakte me verdrietig. Ik hoef het niet altijd te dragen maar ik weet hoe een rode lippenstift het verschil kan maken als je even niet lekker in je vel zit. Make-up is voor mij als een masker dat mijn onzekerheden onzichtbaar maakt – als ik het eraf haal, voel ik me bloot. Ik vind het fijn om weer herenigt te zien met mijn make-uptasje. Ik heb mijn gezicht gemist.’
‘Ik liet mijn man me een week kleden en het was verschrikkelijk’ >
