In Amerika is het al overal, en hier wordt het ook een ding: de smaak pumpkin spice. Zo zit het bijvoorbeeld ook in het dieet van Taylor Swift, al is die inmiddels dus al weer over it:
Afijn, de massa nog niet, dus ELLE.com's Mary Grace Garis (allerminst een liefhebber) vroeg zich af: wat gebeurt er als je je een week lang toegeeft aan de hype van het moment? We delen.
'Kijk, dit zijn de dingen die leuk vind aan de herfst: sweater weather, blaadjes die onder je voeten kraken, kastanjes en - natuurlijk - Pumpkin Spice Lattes van Starbucks.
Of nouja - nee. Ik heb eigenlijk altijd meer van karamel en appel gehouden, maar dit seizoen is de pumpkin-spice-combo overal, met Starbucks als aanvoerder. In eerste instantie rolde ik met mijn ogen als het op PSL’s aankwam, want het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat alle basic bitches zich in rijen voor Starbucks zouden verzamelen voor een fancy PSL. Dat gezegd hebbende: er schuilt in mij ook een massameisje dat gewoon mee wil doen met de hype. En zo geschiedde.
Sterker nog, ik besloot me compleet onder te dompelen in de pumpkin spice-hype, en álles wat ook maar naar pumpkin-spice riekt, te eten. Precies zoals basic bitches dat doen, besloot ik het te documenteren op Instagram.
Dag 1
Ik startte mijn pumpkin-spice-dieet en -instagramcatalogus met pumpkin spice koffie, pumpkin spice notenbrood en pumpkin spice cream cheese. Misschien lag het aan de kleine portie, maar het was allemaal niet een te overweldigende combinatie - het brood was precies zoet genoeg en de cream cheese vulde perfect aan. Dit stemde me hoopvol voor de rest van het dieet. Ik at Dunkin’ Donuts als lunch en vanaf toen ging het bergafwaarts.
Dag 2
Vandaag op het menu: pumpkin spice havermout van Quaker’s. Proberen havermout er aantrekkelijk uit te laten zien, is als proberen je oma sexy te maken: het voelt verkeerd. Ik stopte wel een enorme kaneelstok in mijn pumpkin spice koffie. De havermout smaakte naar kaneelthee en in de verte herkende je een soort van pompoenextract, en dat is waarschijnlijk precies wat er ook in zit – een vaag pompoenextract. Een no no voor mij.
Dag 3
De pompoensoep van vandaag deed het dus heel goed op de foto, en eerlijk: hij was ook heel goed - perfect gepureerd, met een lichte limoensmaak. Ik heb de chips niet gegeten, maar dat geeft niet, want ik geef het toe in een hashtag. Ik heb misschien een hapje genomen van de kip-pesto-mozzarella-sandwich. Op dit moment begint dit dieet een behoorlijk intense, donkere pumpkin spice-situatie te worden - toen ik uit de sportschool kwam lopen rook ik naar een boerderij.
Dag 4
Vandaag was een van de weinige dagen dat ik geen soep at, want ik at een soort alienachtige spice ravioli met pompoensaus. Die saus kostte me overigens NEGEN EURO en dat is obsceen veel geld voor een schrijver, zolang je geen Carrie Bradshaw bent. Aan de andere kant: het smaakte goed, en de volgende dag kon ik er met een beetje room - je raadt het al - een soep van maken. ZO gelukkig.
De ravioli zelf is onzin, overigens. Ik kon er drie eten, bij de vierde verslikte ik me. Het is gewoon een klomp ricotta, gemengd met belachelijk veel kruiden.
Dag 5
Er bestaan veel misverstanden over dit soort pumpkin spice pannenkoek-foto’s. Ten eerste: dit zijn gewoon pannenkoeken uit een pakje, dus elke aanname dat ik origineel en sophisticated ben, kun je overboord gooien. Ten tweede: van alles wat ik tot nu toe at, waren deze pannenkoeken het lekkerst. Ze waren dun, licht en heerlijk. Ten derde: ja, ik heb sowieso een filter gebruikt. Mijn moeder hielp me kiezen. Ik hoop dat het mijn journalistieke integriteit niet aantast.
Dag 6
Op de zesde dag begon ik mijn pumpkin spice-maaltijden te haten. Ik begon ook yogabroeken te dragen, iets dat sówieso een symptoom van mijn pumpkin spice-ziekte moest zijn.
Gelukkig waren er nog een paar lekkere recepten over, zoals een pumpkin spice wafel, die net als z’n neefje de pannenkoek, heerlijk licht en smaakvol was.
Dag 7
Ik besloot mijn laatste dag radicaal af te sluiten door Dunkin Donuts en Starbucks’ pumpkin spice latte als ontbijt te nemen. Ik had al een paar keer een pumpkin spice donuts gegeten en ook al een paar keer een pumpkin spice lattes gedronken, maar ik had ze nog nooit als combinatie genomen.
Dat was de slechtste beslissing ooit. De donut was gevuld met een misselijkmakende oranje room waar ik letterlijk van moest huilen en die tranen waren inmiddels gemaakt van pumpkin space lattes.
Nadat ik van een verschrikkelijke suikerrush was bekomen, at ik mijn allerlaatste pompoensoep. Het ALLERbeste had ik voor het laatst bewaard: een ‘pumpkin spice seafood chowder’, wat in feite een écht pompoen, gevuld met mosselen, coquilles, garnalen en inktvis is. En ik at het, nota bene, in een Chinees restaurant. Dit gerecht is zo bizar dat ik het zelfs nog niet zou bestellen als ik er geld voor kreeg, maar inmiddels zat ik ook mentaal vuistdiep in dit experiment en kon ik nu niet opgeven.
De conclusie?
Hoewel ik best calorierijk eten heb gegeten, ben ik niet aangekomen – ik ben zelfs bijna een kilo afgevallen. Misschien kwam het doordat ik echte avondmaaltijden verving door soep; misschien kwam het door mijn enorme afkeer van pumpkin spice-achtige dingen waardoor ik automatisch hele kleine porties at. Ik vind het best een beetje verdrietig dat ik nog stééds niet snap waarom mensen zo worden aangetrokken tot pumpkin spice, maar ik heb wel een paar inzichten gekregen.
> De smaak pumpkin spice werkt goed in warme, gebakken onbijtjes.
> Pumpkin spice werkt absoluut niet in diepgevroren eten en al helemaal niet in ravioli.
> Er bestaan een miljoen manieren om pompoensoep te maken.
Verder: het veroordelen van meisjes die wél heel graag in de rij staan voor een hippe Pumpkin Spice Latte of wat dan ook, is bijna net zo verdrietig als de smaak van pumpkin spice ravioli.
Ik blijf alleen uit de buurt van pumpkin spice. Voor máánden.
