Laatst scrolde ik door foto’s in de telefoon van mijn vriend en ik stuitte op vakantiefoto’s van twee jaar geleden. Ik herkende mezelf bijna niet. Wie was dat meisje op die foto’s? Op mijn eigen telefoon staan geen schokkende oude vakantiekiekjes in bikini. Als ik die al maakte, verwijderde ik ze walgend en deletete ik ze ook meteen uit mijn geheugen. Heus zag ik er in het echt niet zo uit. Toch ben ik blij dat dergelijke foto’s nog rondzwerven in het digitale. Nu wel. Dat was twee jaar geleden wel anders. Ik was toen op mijn allerzwaarst: honderd kilo woog ik. Tegenwoordig zie ik er heel anders uit op foto’s en slinger ik ze bovendien met liefde de ether in met hashtags als #healthy #fitgirl en #goals. Maar daar ging een pittige reis aan vooraf.

VINGER IN DE PINDAKAASPOT
Heel lang heb ik ontkend dat ik een probleem had. Want dat had ik: ik was te dik en daardoor doodongelukkig. Ik deed de ene na de andere poging om af te vallen maar het leverde niets dan frustratie op. Mijn relatie met eten was nogal verknipt; of ik nu verdrietig was, superblij of me gewoon stierlijk verveelde, ik loste alles op met eten. Als een junkie ging ik naar de supermarkt om mijn favoriete eten te scoren. Daarna kroop ik op de bank en at ik alles op. Ik ging ’s nachts uit bed en hoopte dat mijn huisgenoten, en later mijn vriend, me niet zouden betrappen met mijn vinger in de pindakaaspot. De volgende dag voelde ik me schuldig en at ik niks tot aan de lunch om mijn uitspattingen van de avond ervoor te compenseren. Maar ’s avonds had ik dan zo’n honger dat de hele riedel weer van vooraf aan begon.


'Dik worden was mijn grootste angst. Toch kon dat niet voorkomen dat ik een dik meisje werd'

Ik begreep niet waarom andere mensen wel konden genieten van eten, zonder erin door te slaan. Waarom hadden zij de boel wel onder controle en was ik zo zwak? Wat was er mis met mij? Ik vergeleek mezelf met vriendinnen, zij waren slank en hadden bijvoorbeeld wél vriendjes. Het was niet voor niks dat mijn liefdesleven zich beperkte tot dronken avondjes met scharrels in de kroeg. Ik weet dat aan mijn gewicht, maar door mijn onzekerheid straalde ik uit dat ik niets meer waard was dan oppervlakkige fratsen met willekeurige mannen. Als ik met mijn vriendinnen op stap ging voelde ik me altijd het dikke eendje. Het is meer dan eens gebeurd dat ik, vlak voordat we de deur uitstapten, in tranen uitbarstte omdat ik me vergeleken bij hen zo lelijk voelde. Ik fantaseerde over de dag dat ik hun kleding zou kunnen dragen en dat iedereen dan vol bewondering naar me zou kijken.

GEBROKEN HARTJE
Het pijnlijkste was dat ik wel wist hoe het was om slank te zijn. Ik was niet altijd zo geweest; totdat mijn highschool sweetheart mijn hart in duizend stukken brak toen ik zestien was. Terugkijkend was dat het moment waarop het misging met eten. Troosteten bleek een slechte manier om mijn zelfvertrouwen en gebroken hart te lijmen, want uiteindelijk maakte mijn gewicht me alleen maar onzekerder. En juist op die leeftijd is het zo belangrijk om ‘erbij te horen.’ Dik worden was mijn grootste angst – ik zag ook wel hoe er over dikke meisjes geoordeeld werd – en toch kon dat niet voorkomen dat ik uiteindelijk een van die dikke meisjes werd.

Zonder dat ik het doorhad kwam ik ieder jaar een paar kilo aan. Ik fietste elke dag vijftien kilometer heen en terug naar school, dus ik kon voor het avondeten prima twee tosti’s met klodders mayo eten. Dacht ik. Logisch dat ik op een gegeven moment een kledingmaat groter moest kopen, ik was immers geen klein meisje meer. Dacht ik. Totdat ik ineens geen kleding meer kon lenen van mijn beste vriendin, omdat ik er gewoonweg niet meer in paste.

ZWARE OFFERS
Een aantal jaar later, toen ik net studeerde, hoorde ik via via dat bekenden van vroeger over me zeiden: ‘Jeetje, die Anna is dik geworden!’ Er was zelfs iemand die dacht dat ik zwanger was. Ik heb jarenlang getwijfeld of het gewoon een botte grap was of dat hij zich dat serieus afvroeg, maar daar ben ik nooit achter gekomen. Pijnlijk was het, maar het opende wel mijn ogen.

Ik was de enige die iets aan mijn situatie kon veranderen. Ik stortte me op het sporten, maar toen ik na twee maanden bootcampen vol goede moed op de weegschaal ging staan, was dat een klap in mijn gezicht: ik was niet afgevallen maar áángekomen. Het stond zwart op wit in het display van de weegschaal: er moest iets veranderen. Geen halve maatregelen meer, maar zweten en afzien. Offers brengen moest ik. Ik kon niet langer alle feestjes afstruinen, me volproppen met katervoedsel en tegelijkertijd verwachten dat ik zou afvallen. Als mijn vriendinnen op een mooie zomerdag het leven gingen vieren met wijn en bittergarnituur, stond ik te zweten in de sportschool. Tijdens mijn personal trainingen perste ik de laatste squats eruit terwijl de tranen over mijn wangen stroomden.


'Vroeger dacht ik dat ik lekker bezig was als ik een zak cashewnoten leegat'

Ik had het zwaar. Maandenlang vocht ik tegen de drang om ’s nachts de kastjes te plunderen. Ik plakte briefjes op de ijskast om mezelf wakker te schudden uit die middernachtelijke trance. Ik moest jarenlange gewoontes doorbreken. Vroeger dacht ik dat maisboterhammen met roomkaas light supergezond waren, en dat ik lekker bezig was als ik op één avond een zak ongezouten cashewnoten leegat. Ik las alles wat los en vast zat over gezonde voeding en ik ging eten zoals de natuur dat bedoeld heeft. Sausjes uit potjes en voorverpakte maaltijden waren off limits, dus dook ik zelf de keuken in. En ik accepteerde dat ik verantwoorde alternatieven – volkorenpasta in plaats van witte –minder ‘lekker’ vond. Aan de andere kant gunde ik mezelf ook regelmatig iets waar ik dol op was. Juist om te voorkomen dat ik weer door zou slaan. Want dat heb ik wel geleerd: als ik mezelf alles ontzeg, heeft dat bij mij een averechts effect en kun je er donder op zeggen dat ik weer een eetbui krijg.

Langzaam maar zeker kreeg ik de controle over mijn lichaam terug, en kon ik ‘het gaat je nu lukken om af te vallen’ tegen mezelf zeggen, in plaats van ‘ik hóóp dat het me deze keer wel lukt’. Ik heb me aan mijn woord gehouden. Anderhalf jaar later was ik twintig kilo verdriet kwijt en behoorlijk wat kilo’s zelfvertrouwen aangekomen.

NIET LULLEN MAAR POETSEN
Het moment waar ik altijd van droomde werd werkelijkheid. Overal waar ik was, kwamen er mensen naar me toe om me te vertellen dat ik er fantastisch uitzag. Ik had eindelijk het gevoel dat ik weer meetelde. Nu zag iedereen mij ineens wél staan. Ik ontmoette mijn vriend in mijn slechte periode, maar mijn ‘transformatie’ heeft ook onze relatie veel goed gedaan. Hij vond me altijd al prachtig, ook toen ik twintig kilo zwaarder was, maar zelfverzekerdheid is het mooiste dat een vrouw kan dragen. Dat zag hij ook.


'Anderhalf jaar later was ik twintig kilo verdriet kwijt en kilo’s zelfvertrouwen aangekomen'

Croptops en skinny jeans? Die rock ik nu vol zelfvertrouwen. Respect voor al die curvy vrouwen die zichzelf accepteren zoals ze zijn; ik kon het niet. En eerlijk gezegd ben ik daar blij om. Want behalve nieuwe looks, heeft sporten en gezond eten mij fysiek en mentaal heel sterk gemaakt. Vroeger ging ik met buikpijn en forse tegenzin bootcampen. Nu geniet ik juist van het stukgaan in de sportschool. Ik word onrustig als ik een paar dagen niet gesport heb. Het is mijn uitlaatklep.

FIT JOURNEY
Toen mijn ‘fit journey’ startte, begon ik ook met bloggen voor #fitgirlcode en deelde ik mijn ervaringen en vooruitgang op Instagram. Inmiddels zijn er duizenden vrouwen die mij volgen, omdat ze zich geïnspireerd voelen door de reis die ik heb afgelegd. Dat is zoiets bijzonders: wie had dat gedacht, dat ík ooit een voorbeeld zou zijn? En hoewel al die positieve aandacht soms nog een beetje onwerkelijk voelt, geniet ik er absoluut van. Ik ben een betere versie van mezelf geworden en daar ben ik trots op. Ik doe dingen die ik voorheen niet had gedaan omdat ik er destijds te schijterig voor was. Onbewust werkt mijn brein inmiddels zo: als je twintig kilo kunt afvallen, dan kun je eigenlijk alles. Het behalen van die prestatie heeft mijn zelfvertrouwen zo’n boost gegeven dat het ineens lijkt alsof geen enkele droom te groot is. Plus: ik sta veel positiever in het leven. Vroeger was ik nogal een klager, biechtten mijn vrienden mij laatst op, maar tegenwoordig heb ik een niet-lullen-maar-poetsen-mentaliteit. Gaat iets niet naar mijn zin? Dan ik steek ik mijn handen uit de mouwen en verander ik er iets aan. Ik ben jarenlang op zoek geweest naar mijn superpower, en als freelance tekstschrijver heb ik die eindelijk gevonden. Ik werk voor een van de grootste online health community’s in Nederland en bladen zoals deze. Banen die naar mijn idee alleen waren weggelegd voor knappe, slanke vrouwen. En nu hoor ik daar ineens bij. Had ik deze kans ook gekregen als ik nog twintig kilo zwaarder was? Dat zal ik nooit weten, maar één ding weet ik wel zeker: de oude Anna had het überhaupt niet geprobeerd.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in ELLE

Dit eten mensen die van zonder moeite slank blijven niet. >