Harper's Bazaars Tara Vierbergen verlaat iedere week minstens één keer dolenthousiast de redactie, op weg naar een klasje afrodansles. Daar heeft ze verschillende goede redenen voor. We delen:

'De sportschool. Ik heb 'm echt, echt, écht een eerlijke kans gegeven. Een knipperlichtrelatie hadden we, die toch wel een goede vijf jaar aanhield. Een relatie gebaseerd op wilskracht en een bulkje zelfdiscipline. Maar aangenaam vond ik het niet, daar op de loopband - noch op de crosstrainer, noch bij de power tower, noch op het buikspierenbankje. Echt gezellig vond ik de mensen ook niet per se. (Dat ligt vast helemaal aan mezelf, ik geloof heus dat er reuzegezellige sportscholen bestaan met fantastische loopbanden, echt waar.)

Punt is: ik werd een beetje zenuwachtig van de spierfabriek die een sportschool kan zijn, van alle mannen die een Johnny Bravo-figuur wensten en zichzelf tussen het gewichtheffen en kreunen door in alle ernst bestudeerden in de spiegel - en van alle vrouwen die hetzelfde deden. Ik werd een beetje zenuwachtig van de vaak beroerde en te harde muziek, waardoor het niet per se loonde je oordoppen in te doen en een eigen playlist aan te zetten, want de rampetampmuziek tetterde enthousiast door je met zorg samengestelde sportmuzieklijst heen. Which nogal sucked, vond ik.

De vrolijke Zumba-instructeurs die bij elke cumbia- en mambostap fanatiek 'oe-oe!' riepen, en dan vervolgens verwachtten dat jij dat zou gaan herhalen (think not), kon ik met hun bonte Zumba-pakjes achter het behang plakken. Spinning vond ik oer- maar dan ook oersaai. De strenge bootcamptrainers vond ik eng (sórry, ik heb gewoon écht ontzettend slappe armen en ik kan écht (nog) niet vijftien keer opdrukken, ik vind dat zelf óók heel jammer). De Body Combat-instructeurs vond ik ook eng. Ja, ik vond een heleboel dingen eng en saai en ongezellig, daar in de sportschool. En ja, dat valt volledig aan mezelf toe te dichten. Maar! Mocht je nou hetzelfde hebben, en ook niet zo van de sportschool zijn, maar wèl van vrolijk bewegen op muziek, dan heb ik iets leuks voor je. Iets héél leuks.

De kop verklapte het al: ga op afrodansles! Waarom? Omdat het dus léuk is. Omdat je minstens zoveel verbrandt als met Zumba, maar nooit 'oe-oe!' hoeft te roepen (beloofd). Omdat je minstens zulke knappe spieren krijgt als bij Body Combat, zònder dat je daarvoor een uur lang in de lucht hoeft te boksen. Omdat je niet vijftien keer hoeft op te drukken, maar wel dégelijk je buikspieren traint. Omdat je er een strakke derrière van krijgt (maar echt), zonder je daarvoor een slag in de rondte te hoeven squatten of lungen. Omdat het ontzettend gezellig is en de muziek verrukkelijk (vind ik dan hè - een flink aantal vrienden denkt daar anders over, maar dat terzijde). Omdat het voor alle niveaus en leeftijden toegankelijk is, en zowel voor mannen als vrouwen vermakelijk. Omdat er een heleboel verschillende afrodansstijlen zijn, en dus voor ieder wat wils (er is Afro Contemporary, er is Afro Décalé, en zo zijn d'r nog wel een paar). Omdat je er vrienden maakt, waarmee je dan wijn kunt gaan drinken na afloop (maar goed, dat kan inderdaad ook met Zumba-klasgenoten). Omdat je nog 'ns kloeke heupbewegingen leert die op feesten en partijen zomaar van pas kunnen komen. Ik bedoel maar.

Goed. Afrodansles dus. Give it a go. Ik gaf de go twee jaar geleden bij Touchée in Utrecht, en ben er sindsdien niet weg te slaan (het wordt een beetje gênant). Voor degenen die in Amsterdam wonen: kijk 'ns bij Global Dance Centre of Amsterdam Dance Centre. Voor de Zaandammers is er een Juvat Dance Academy. En verder heb ik een lijstje afrodansdocenten voor je opgesnord die je eigenlijk gewoon moet volgen op Instagram, opdat je weet waar in het land ze wanneer workshops gaan geven (behoort óók nog tot de opties).'

Serge Koffi

instagramView full post on Instagram

Precious Alvares

Petit Bagaza

Aron Norbert

Laten we afsluiten met een inspirational quote (hè ja!):

'Why be moody when you can shake yo booty?'
Van: Harper's BAZAAR NL