Dit artikel is anoniem geschreven voor ELLE US.

'Ik ben een vrouw van 27 jaar en ik ben niet in het bezit van make-up. Oké, dat is niet helemaal waar. Ik ben in het bezit van een lippenbalsem van het merk Burt's Bee's. Maar verder dan dat is het enige bezit wat met make-up te maken heeft een setje haarspelden.

Jarenlang heb ik mijn lippen gestift, blush op mijn wangen aangebracht en droeg ik oogschaduw (goud was mijn favoriet). Waarom ik dan geen make-up meer draag? In twee woorden: jaloers vriendje.

Make-uploos door het leven

Een lange tijd was ik in een relatie met iemand die constant jaloers en achterdochtig was en over het algemeen heel kwaad werd over alles wat ik deed. Onder de vele dingen die ik voor hem opgaf – mijn zelfvertrouwen, mijn vrienden, mijn studie – viel ook make-up. Op dat moment vond ik het niet zoveel gevraagd. Het was niet alsof ik niet zonder make-up kon.

Hoe ik het zag was dat mijn vriendje vond dat ik er te goed uitzag met make-up op en 'verkeerde aandacht' vroeg op de momenten dat ik het ophad. Zodoende dat ik op een dag al mijn M.A.C oogschaduw, poeders, kwasten en lippenstiftcollectie bij elkaar verzamelde en dit onder mijn bed verstopte. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen de make-up voorgoed weg te doen. Ten eerste omdat ik niet vond dat ik zoiets moest doen omdat mijn vriend dat van me vroeg. Ten tweede want, jeetje, we weten allemaal hoe duur make-up is!

Voor mij leek het alsof er geen andere oplossing was om mijn relatie te behouden dan door simpelweg de bevelen van mijn vriendje op te volgen. Dat ging niet over één dag ijs. Ik wilde nog een vorm van zelfbeschikking houden, dus mijn make-uproutine veranderde langzaam. Hiermee praatte ik het voor mezelf goed dat ik het alleen voor hem deed.

'Zodoende dat ik op een dag al mijn M.A.C oogschaduw, poeders, kwasten en lippenstiftcollectie bij elkaar verzamelde en dit onder mijn bed verstopte'

De poeder en blush schrapte ik als eerste uit mijn dagelijkse make-upritueel. Daarna volgde mascara. Ik vertelde mezelf dat ik echt wel mooie lange wimpers van mezelf had en ik droeg toch een bril, dus wie keek daar nou naar om? Het laatste wat ik in de ban gooide was lippenstift. En dat deed pijn. Niet alleen vond ik het leuke objecten om naar te kijken, om op te doen, en om te verzamelen; ik haalde er zelfs plezier uit door alleen al te kijken hoe anderen het opdeden. Ik wist dat ik mezelf tekortdeed door dit uit mij leven te schrappen.

Daarna ging ik volledig make-uploos door het leven. De enige keer dat ik iets meer dan een crème op mijn gezicht smeerde was toen mijn zusje mij onder dwang een make-over gaf.

Ik denk tegenwoordig niet heel veel meer over make-up na. Misschien alleen over de vraag waarom ik het niet meer draag. Want de relatie met mijn ex is over. Ben ik dan zo vastgeroest aan alle ideeën die mijn ex over make-up bij mij heeft ingeprent of is het iets anders?

Beauty-industrie?

Als feminist zijnde voel ik me heel sterk verbonden met het idee dat iedereen zelf moet weten wat hij/zij doet en wat hij/zij draagt. Dit geldt ook voor make-up. Ik zou ook helemaal niet zeggen dat ik anti make-up ben. Ja, ik vind het wel lastig dat de beauty-industrie vooral zijn pijlen richt op vrouwen, die toch al zo onder druk staan om er goed uit te zien. Maar om heel eerlijk te zijn, ik vind make-up gewoon leuk. De transformatie die het met zich teweegbrengt. Hoe ik eruit zie met make-up op.

In het begin deed ik wel alsof het vanuit feministische overwegingen was om geen make-up te dragen. Vanuit de optiek dus dat de marketing van het product zich richt op de onzekerheid van vrouwen. En omdat ik vond en vind dat het ook een optie is om geen make-up te dragen, zoals het ook een optie is om het wel te doen.

'Ja, ik vind het wel lastig dat de beauty-industrie vooral zijn pijlen richt op vrouwen, die toch al zo onder druk staan om er goed uit te zien. Maar om heel eerlijk te zijn, ik vind mak-up gewoon leuk'

De pijnlijke waarheid is dat het allemaal wel uitmaakt. Dat ik eens heb besloten dat make-up niet voor mij is, dat het niet bij me past, dat die vorm van vrouwelijkheid niet bij mij hoort en tot slot: dat ik de aandacht die er mee gepaard gaat, niet wil.

Ik dacht die dingen omdat mijn ex mij dit had aangepraat. Het is een aantal jaar sinds we uit elkaar zijn, maar het lijkt alsof de wonden nu pas helen en daardoor het dilemma aan de oppervlakte komt.

Uiteindelijk is make-up een klein product of object dat we gewoon in onze tas gooien of op het badkamerplankje hebben staan. Ik wil weer op dat punt in mijn leven zijn dat ik gewoon een klodder mascara op kan brengen zonder dat ik daar twee keer over na hoef te denken.'