Het begint me steeds meer tegen te staan. Het routineuze kwartier-plus dat ik iedere ochtend nodig heb om 'mijn gezicht op te doen'. Foundation tegen de vlekken en de wallen, poeder voor wat kleur, potlood voor de wenkbrauwen, mascara om te laten zien dat ik heus wel ogen heb, blush voor, geen idee eigenlijk, waarvoor je blush gebruikt. Hoe dan ook, ik vind het doodzonde van m’n kostbare tijd die ik ook in bed kan doorbrengen. Of nog langer onder de douche. Of aan de keukentafel.

Maar zonder make-up de deur uit gaan, op een dag met afspraken en sociale dingen? Nope, that’s not gonna happen.


Laatst kwam een bedrijf een cadeautje brengen toen ik make-uploos thuis aan het werk was, of ik even op de foto wilde voor op hun Facebook.


Pa-niek!

Waarom ik daar zo panisch over ben? Komt vooral door mezelf. Als ik make-uploos in de supermarkt een bekende tegenkom, kun je er de donder opzeggen dat ik iets mompel over 'sorry hoor dat ik er zo verlept uitzie, druk, weet je wel'. Wat bespottelijk is, want waarom zou ik mezelf verontschuldigen voor mijn eigen hoofd in natuurlijke staat. En als ik met datzelfde make-uploze hoofd in een situatie terecht kom waar een foto gemaakt moet worden (laatst kwam een bedrijf een cadeautje bij me brengen toen ik make-uploos thuis aan het werk was, of ik even op de foto wilde voor op hun Facebook. Pa-niek.) gooi ik een zonnebril op of kijk quasinonchalant naar de grond zodat je m’n gezicht niet ziet.

Er zijn mensen die wel gewoon normaal doen en rustig zonder make-up op de foto gaan en die ook nog eens vrijwillig op hun eigen Instagram zetten. Vaak zie ik dat en denk dan vreselijke dingen als ‘nou nou nou meid, moet dat, doe 'es even een lik verf op dat gezicht zeg'.

Hoe erg is dat! Dat heb ik echt, veel en vaak, gedacht! Man ik schaam me dood.

Eindelijk zie ik in dat zíj niet gek zijn, maar ik. Ik zit me als een klein pubermeisje aan te stellen terwijl zij gewoon ‘fuck it’ zeggen en zichzelf in beeld brengen zoals ze echt zijn. En nog erger, ik zet mijn blijkbaar toch sterk aanwezige onzekerheden om in een lullige opmerking over een vrouw die het allemaal een stuk beter aanpakt dan ik. Niet. Cool.


Waar ik vanaf zou willen, is dat ik make-up nodig heb, of dénk nodig te hebben.

Kortom, het moet anders. Er wordt veel en vaak geschreven over make-up en of dat nou wel of niet goed is. Laat ik vooropstellen dat ik enorm blij ben met make-up. Als ik een katerhoofd moet verbloemen kan ik mijn pot foundation wel zoenen. Als ik een joekeloerus grote pukkel op m’n kin heb, is die met een beetje concealer voor het oog al gehalveerd, en wanneer ik een enorm hip & happening feest heb kan ik met behulp van allerlei soorten poeders en kwasten mezelf omtoveren tot ontzettend vavavoom-exemplaar.

Maar waar ik vanaf zou willen is dat ik make-up nodig heb, of dénk nodig te hebben, om mezelf op een willekeurige doorsnee dag ‘toonbaar’ te maken. Dat het élke ochtend moet. Dat ik me bloot en naak voel als ik het niet doe. Dat ik te laat kom voor afspraken omdat m’n mascara niet lukte die dag. Daar wil ik vanaf. Make-up is fantastisch, maar ik wil dat het een toevoeging wordt, en geen verplichting.

Wish me luck.

//

Liesbeth op badpakkenjacht: 'Ik begon met degene die me de meeste angst inboezemde'