Dit is het verhaal van Jo Piazza voor ELLE.com, die in het belang van deze ontboezeming op voorhand iets kwijt wil: 'Ik geloof niet dat het zijn van een blondine ertoe heeft geleid dat ik een beter leven heb. Of dat het daadwerkelijk net zo zinvol is als echte therapie. Ik hoop dat lezers van dit schrijven mijn sarcastische ondertoon dan ook snappen zoals het bedoeld is. Ik heb wel écht veranderingen gemerkt in de manier waarop mensen op me reageren. Maar ik denk dat dat grotendeels te maken heeft met mijn zelfvertrouwen, en niet mijn haarkleur.

Dat gezegd hebbende, ben ik nu klaar om mijn verhaal met jullie te delen.'

'Een jaar geleden was ik dik, voelde ik me ellendig, was ik vrijgezel en brunette. Vandaag zit ik lekkerder in mijn vel, ben ik blij, verloofd en heb ik de mooiste honingblonde haren die je ooit hebt gezien.

Oké, misschien is het niet eerlijk om te zeggen dat ik dik was. Maar ik was absoluut een beetje mollig. Ik had lovehandles die over de zijkanten van mijn broek puilden. In mijn wangen kon je met gemak knijpen, m’n billen waren niet zo’n succes. 'Ellendig' is een passende term voor hoe ik me toen voelde. Door een ongelukkige relatie die een jaar te laat stopte, eindigde ik met 15 kilo overgewicht en mijn eigenwaarde op een dieptepunt, was ik verdrietig en werd ik geleid door angst.


'Ik ging door een kort maar memorabele fase, waarin ik een beetje op Donatella Versace leek.'

Het was mijn kapster Allison Gandolfo die me voor het eerst uit dit alles hielp ontsnappen.

"Waarom verf je je haar niet blond?" vroeg ze aan me tijdens mijn halfjaarlijkse highlight-onderhoudsbeurt. Allison werkt in de John Barrett Salon in Bergdorf Goodman, waar ze zó goed zijn in het blonderen van haren dat de zus van een vriendin van me ooit een boek schreef met de naam Bergdorf Blondes.

"Kan ik meteen op date met Chris Hemsworth," antwoordde ik, nadat ik net Rush had gekeken in het vliegtuig – de enige reden waarom ik weet wie Chris Hemsworth is. Brunettes die van nature donker zijn, gaan bijna nooit voor helemaal geblondeerd haar. Het is een lastig proces waarbij een enorme bak onderhoud komt kijken en je zult altijd kunnen zien dat het om een brunette gaat, die iets probeert te zijn wat ze niet is.

Maar ik had niets te verliezen. Dit brunette-zijn werkte in ieder geval niet… "Oké," zei ik, terwijl ik mijn schouders ophaalde.

Blond is niet bepaald de gemakkelijkste kleur om in één keer goed te krijgen. Dat is dan ook de reden dat we door een korte maar memorabele fase gingen, waarin ik een beetje op Donatella Versace leek. Máár, toen het Allison uiteindelijk was gelukt, was het ook ECHT gelukt.

Dat is het moment waarop dingen begonnen te veranderen. Mensen begonnen me leuker te vinden. Ze deden aardiger, vriendelijker. Ze boden aan dingen voor me te doen. En het waren niet alleen enge mannetjes met een stripper-complex. Het waren ook vrouwen die dat deden. Ze lachten vaker naar me en begonnen gesprekken met me over dingen op tv.

Ik verbeelde het me echt niet.

Dr. Lisa Slattery Walker, een professor Sociologie op het UNC in Charlotte, North Carolina, heeft het effect van haarkleur op de interactie tussen mensen bestudeerd. "Dit is niet mijn mening, het is gebaseerd op onderzoek," zei ze, toen ik haar vroeg waarom mensen aardiger tegen me deden. "Haarkleur speelt een rol in de manier waarop mensen worden behandeld. Blonde vrouwen blijken meer hulp van andere mensen te krijgen."


'Ik ben blij dat ik niet blond ben geboren. Ik waardeer het nu meer om blondine te zijn.'

Mijn uitgroei vergt wel heel veel onderhoud. Ik moet Allison eens in de vijf weken bezoeken (tenzij ik op Courtney Love wil lijken). Helemaal niet erg, trouwens. Uit de bezoekjes aan Allison heb ik het afgelopen jaar meer gehaald dan uit de sessie met mijn psycholoog. Het is zelfs zo dat ik ben gestopt met mijn psycholoog toen ik vaker bij Allison op de stoel ging zitten.

Ik ben blij dat ik niet blond geboren ben. Ik vraag mijn blonde vriendinnen of ze dezelfde dingen opmerken als ik: het glimlachen van anderen, de vriendelijkheid. Ze kijken naar me alsof ik gek ben. Mensen hebben al hun hele leven deuren voor ze opengehouden, hun tassen gedragen en ze een zitplek aangeboden in het openbaar vervoer.

Nee, ik ben best blij dat ik als brunette ben geboren. Omdat ik het nu meer waardeer om blondine te zijn. Ik kan beloven dat ik het nooit voor lief zal nemen wanneer een ober aan me vraagt of hij me moet helpen met het menu. Natuurlijk mag hij dat. Iedereen zou eens in de zoveel tijd een menu voorgelezen moeten krijgen.

Blond zijn is een "ding"; brunette zijn is dat gewoon niet. Het is meer een state of mind dan een haarkleur.

Het vertrouwen dat ik heb gekregen van mijn blonde haar is het absoluut waard. Ik voel me veel zekerder als blondine, assertiever en meer outgoing. Ik ben eerder geneigd om met vreemden te praten. Ik voel me Melanie Griffith in plaats van Sigourne Weaver in Working Gir, Betty in plaats van Veronica en Marilyn Monroe in plaats van Jackie Kennedy.


'Wie heeft borsten nodig als je prachtige blonde lokken hebt?'

Dit nieuwe zelfvertrouwen zorgde ervoor dat ik beter voor mezelf wilde zorgen. Wat er vervolgens voor zorgde dat ik niet meer wilde valsspelen tijdens de workouts met mijn personal trainer, dat ik niet langer zou uitpuffen als ze er even niet was. Ik viel 15 kilo af en de lovehandles verdwenen van mijn heupen. Ook verdwenen mijn borsten, maar wie heeft borsten nodig als je deze prachtige blonde lokken hebt?

Iets wat ik eigenlijk nooit wilde toegeven: ik vond mezelf nooit echt knap als brunette. Nadat ik mijn haar verfde, stuurde mijn vriend Brian me een bericht:

"Ik vind je prachtig als blondine. Het is niet dat je nu knapper bent, het is dat ik kan zien dat je je knapper vóelt."

En dat klopte. Ik voelde me knapper, sexier en zelfverzekerder. Mensen zijn aardiger tegen me omdat ik meer zelfvertrouwen heb, niet door mijn haarkleur.

Ik ben stoerder met blond haar. Ik zeg eerder wat ik denk en wil minder snel andere mensen pleasen. Dat begon ik ook vooral te merken tijdens dates. Toen ik brunette was wilde ik dat mannen mij leuk vonden. Maar de dingen zijn veranderd. Het lot ligt nu in mijn handen, ik moet die mannen leuk vinden.

Mannen verliezen een deel van hun remmingen rondom blondines. Ik vroeg aan één van mijn mannelijke vrienden waar dat aan kon liggen, hij vertelde me: "Ik verwacht gewoon van blondines, dat ze vaker ja zeggen." Het is niet zo dat ik vaker ja zei, maar ik werd absoluut vaker uit gevraagd. Op die dates wilden die mannen, die me amper kenden, ineens hun handen op mijn heup leggen of om mijn middel of op mijn schouder. Ze boden hun jassen aan me aan op winderige avonden om me vervolgens zomaar te omhelzen. Gebeurde nooit toen ik nog brunette was.

De enige jongen van wie ik wilde dat hij me zou kussen, deed dat (een jaar lang ) niet. Hij wachtte af and played it cool. Misschien kwam dat omdat hij ook blond was. Mijn perfecte geelbruin gekleurde lokken deden hem niets. Het was niet lang nadat mijn haar blond was geverfd dat hij me kuste. Uiteindelijk vroeg hij me ten huwelijk.

"Hou je van me omdat ik blond haar heb?" vroeg ik hem op een dag tijdens een autoritje. "Wat als ik weer brunette zou worden?"

"Dat zou voor mij niks uitmaken."

Dat was iets anders dan wat mijn moeder, een blondine van nature, zei. "Ik vind je prachtig! Máár ik vind je blond mooier." Ach, misschien wel, misschien niet… Maar zoals Brian al zei, ik voel(!) me in ieder geval mooier.

Bron: ELLE.com