Een date kan verrassen, vermoeien, plots escaleren, zich ongemerkt over een heel weekend uitspreiden, verliefd maken, empoweren of juist gedesillusioneerd achterlaten. Hoe dan ook, een date wordt áltijd een verhaal - op z'n minst voor je vrienden. En op ELLE; want zeg eerlijk, hoe zonde is het als we de verhalen voor onszelf houden? Daarom, ter ere van de aanstaande Valentijnsdag, hierbij: de date die zo heet was, dat het pijn deed.

(En scrol naar onderaan de pagina voor nog veel meer date-anekdotes, als je er geen genoeg van kunt krijgen.)


'Jarenlang had ik ontzettend mijn best gedaan voor mannen die het niet waard bleken te zijn, en hadden mannen hun best voor mij gedaan terwijl ik met mijn hoofd ergens anders zat. Na de zoveelste teleurstellende affaire begon het me te dagen dat het voor mijn mentale gezondheid een hoop zou schelen als ik mijn geluk eens uit vrienden, zon en pannenkoeken met spek en stroop zou halen, in plaats van uit toekomstloze dates. Maar toen ik deze openbaring met mijn beste vriendin deelde kreeg ik geen schouderklopje, maar het nummer van De Man. "Ken je deze nog?" vroeg ze. "Ik kwam hem laatst tegen, en hij vroeg naar je."

Ter verklaring, De Man: iemand die we vroeger vaak zagen in onze vaste kroeg, maar die al maanden van de aardbodem verdwenen leek te zijn. Iemand met de allermooiste armen allertijden, iemand wiens nummer ik zelf nooit had durven vragen – maar dat was nu opgelost. En, zo bleek na onze de eerste date: iemand die nieuwsgierig en enthousiast was, net terugkwam van zeven maanden brommeren door Zuidoost-Azië, verschrikkelijk lekker rook, wist hoe hij een plant in leven moest houden en me aan het huilen van het lachen maakte. Dit was nieuw, en veelbelovend.

Ondanks mijn voornemen me onafhankelijker op te stellen als het op mannen aankwam, was ik dan ook ontzettend nerveus voor date nummer twee: uit eten bij zijn favoriete Thai. Nergens voor nodig, bleek toen we aan tafel zaten en praatten alsof we elkaar al jaren kenden. We kletsten, dronken en het eten was fantastisch. Tot ik er na een paar happen van mijn curry achter kwam dat die vier pepertjes bij mijn keus van de menukaart er niet voor niks stonden.

Onmiddellijk stond het zweet op mijn voorhoofd en kreeg ik moeite met ademhalen. Overdreven? Zeg dat maar tegen mijn mond, waar ik totaal geen controle meer over had: mijn tong leek op te zwellen tot formaat schoen. Dit was niet goed. "Ik moet even naar de wc," probeerde ik te zeggen, maar ik kon alleen maar hoesten, opstaan en knock out gaan. Bijna een klassieke slapstickscène – maar als ik er nu aan terugdenk wil ik alleen maar onder de bank kruipen van schaamte.

Hier volgt een gratis bonustip bij deze anekdote: als je mond in lichterlaaie staat kun je water drinken wat je wilt, maar effectief blussen doe je alleen met melk. Of nog beter: chocolade.

Dat is wat ik leerde toen ik wakker werd op de vloer van het restaurant in de armen van De Man, die wit weggetrokken was en me melk probeerde te laten drinken. Een toegesnelde kok hield mijn voeten omhoog ("Voor de bloedsomloop") en een serveerster stopte me chocolaatjes toe. Mijn tong voelde nog steeds alsof 'ie van iemand anders was, maar ik was in ieder geval weer bij zinnen. Jammer dat ik in mijn val een glas bier had meegenomen en mijn eigen blouse had ondergehoest, maar dit leek De Man niet af te schrikken: hij hield me nog steeds stevig tegen zich aan en leek niet van plan me los te laten.

Inmiddels is date vier in zicht en dat ik zijn enthousiasme voor de Zuidoost-Aziatische keuken niet meer deel is tot nu toe nog geen dealbreaker. Voorlopig houden we het bij pannenkoeken met spek en stroop.'