Maandelijks bericht een man over de liefde in ELLE. Nu het einde van het jaar langzaamaan nadert, dachten we: wat een mooi moment om de zielenroerselen van 2015 in de herhaling te gooien.
Ons laatste weekend samen weg. De hooglanden van Schotland. Met een huurauto rijden we noordwaarts, vanaf Edinburgh. De stad uit, de slingerweggetjes op. Het landschap steeds ruwer, hoger. De zon valt op het eerste loch. De schittering en de open ruimte manifesteren zich niet alleen daar, maar ook in ons, in de ziel van wie wij samen zijn.
Ik ben stil maar opgewekt. Weg zonder de kinderen. Mijn vrouw en ik zijn goed in dit soort reisjes, altijd al geweest. Tien jaar. Ook nu weer datzelfde gevoel, een paar maanden verwijderd van onze scheiding.
Ik verlang naar haar, naar haar lichaam. En ik verlang naar iets in mezelf. Hier zijn met heel mijn hart.
Een klein dorpje, een victoriaans hotel. Veel hout, hoge plafonds. De geur van een open haard. En van turf; in de keuken gebruiken ze het om zalm mee te roken. Leren fauteuils, single malt whisky. De koffers vallen op bed, het raam gaat open. Uitzicht op Loch Lommond. We staan naast elkaar, we kijken naar buiten. De stilte van deze plek doorweekt me. Maar ook is er onrust. De situatie verlangt iets van me, van ons. Het samenzijn, de intimiteit. De dagelijkse rituelen doorbroken, dus op zoek naar hoe het moet, de liefde. Ik verlang naar haar, naar haar lichaam. En ik verlang naar iets in mezelf. Hier zijn met heel mijn hart. Heel-zijn. Nergens anders willen zijn dan hier met haar. Vrede hebben met mezelf, met wie ik ben in dit huwelijk.
Ik maak die beslissing. Over een paar maanden woon ik niet meer thuis.
We lopen door het dorp, we gaan de berg op, we kijken uit over de huisjes en de bergen en het meer. Jassen dichtgeritst, wangen rood, wolkjes adem. Niemand in de buurt. Of toch wel; in de struiken het gefladder van een fazant. We schrikken: we kennen deze plek niet. We lachen als het beest zich uit de voeten maakt. Samen, hier, op deze berg. Tien jaar huwelijk met ons mee naar boven gesjouwd. Een leven. Dit zou genoeg moeten zijn. Dit zou perfect moeten zijn. Op dit moment, hier met haar, is het alsof ik er nog steeds voor kan kiezen. Simpelweg beslissen: het is zo goed, het is zo perfect. En dat doe ik, ik maak die beslissing. Over een paar maanden woon ik niet meer thuis.
Zij drinkt wijn, ik whisky. Ze is schitterend. De mooiste vrouw die ik ken.
Rozig en moe in de fauteuils. Houtblokken knapperend en knisperend in het vuur. Het hotel wordt gerund door een echtpaar. De vrouw stopt om het half uur met expertise nieuw hout in de haard. Ze port met een pook; de vlammen doen wat zij wil. Mijn vrouw en ik lezen een boek. Zij drinkt wijn, ik whisky. Ze is schitterend. De mooiste vrouw die ik ken. Ik wil hier blijven. Ik wil dit vasthouden. Ik wil dat ons verblijf al mijn demonen bezweert. Ik wil dat hier eens en voor altijd wordt bewezen: dit is wat je wilt, dit is alles wat je nodig hebt.
De vrouw van het hotel roept ons aan tafel. Behalve ons zit er één echtpaar. Ik kijk uit het raam; zwart en grijs in alle tinten. Het meer zwart en koud. Op tafel wakkeren de kaarsen. We hebben niet zo veel te zeggen, mijn vrouw en ik. Het eten smaakt naar rook en turf. Het is lekker, maar vet. We drinken meer wijn, zakken dieper weg in de avond. Koffie en likeur. Het andere echtpaar is naar hun kamer vertrokken. De vrouw van het hotel wacht tot ook wij gaan.
Ik loop achter mijn vrouw aan, de trap op. De treden kraken. Ze gaat voor me onze kamer binnen. We zijn dronken. Ik sluit de deur achter me. Ik sta in een donkere kamer. Ik hoor haar plassen.
Henk van Straten (1980) is schrijver en columnist voor onder andere Volkskrant Magazine. Hij debuteerde in 2007 met Zwarth, het donker ontwaakt. Zijn nieuwste roman, Bidden en vallen, is in november verschenen bij Nijgh & Van Ditmar en deze week genomineerd voor de BNG Nieuwe Literatuurprijs. Daarnaast werkte Henk mee aan Il dio di mio padre, een documentaire van Jasper Henderson over schrijver John Fante.
//
‘Weet je wat echt belangrijk is in een relatie?’
‘Liegen?’
‘Vanzelfsprekend, maar weet je wat pas echt belangrijk is?’
