Het is wat, met de huis-tuin-en-keukenperikelen in de liefde. Maandelijks bericht een man erover in ELLE. Het nieuwe jaar is inmiddels begonnen, dit waren in 2015 de overpeinzingen van Yannick Dangre.
Bij een verkeerd antwoord volgt geheid ruzie
'En toen kreeg ik de vraag. Het is de vraag die elke man vreest, maar die jammer genoeg zo banaal is dat je geliefde haar, zeker naarmate jullie relatie of haar onzekerheid vordert, steeds vaker zal stellen. Het is een vervelende vraag, een waar maar één goed antwoord op is, ook al heb je enige levenservaring nodig om dat te ontdekken. En o ja, bij een verkeerd antwoord volgt geheid ruzie.
Kortom, ik besefte meteen dat ik voor een existentieel probleem stond toen Charlotte vroeg: ‘Vind je dat ik dikker ben geworden?’
Het deed me onmiddellijk denken aan een discussie die ik afgelopen zomer met een paar mannelijke collega’s had. We zaten, bij wijze van literair experiment, met z’n allen in een Drentse boerderij en ’s nachts liep het uit op dat waar alle literaire experimenten op uitlopen: een oeverloos dronken discussie. Ons nachtelijke gebakkelei en gefilosofeer draaide uiteindelijk echter maar om één vraag: moet je altijd de waarheid zeggen in een relatie?
Zoals bij elke goede discussie waren er twee kampen. De ‘believers’ geloofden in totale eerlijkheid, de ‘non-believers’ waren fan van tactische leugentjes. Terwijl een enkeling het al bij voorbaat opgaf en indommelde, sprak believer Maarten klare taal: als je vriendin dikker is geworden, als ze een onflatteus jurkje aan heeft, als ze aan het zeuren is, dan zeg je dat gewoon. Is die ene meid aan de bar hartstikke knap? Gooi het er lekker uit. Zo weet je vriendin tenminste dat als je iets positiefs zegt, het geen vals gevlei is, maar een oprecht compliment. Alleen zo kun je alles met elkaar delen, alleen zo ervaar je de ander in zijn totaliteit.
Je vriendin is nooit te dik en haar gezeur is alleen een ruzie waard als het huis in brand staat.
Hoewel dat allemaal goed en zelfs romantisch klonk, had ik toch zo mijn bedenkingen. Je vriendin dient immers wel over een héél stevig incasseringsvermogen te beschikken om dit soort romantiek aan te kunnen. Elk flatertje wordt immers benadrukt, elke seksuele bedreiging benoemd, elke misstap opgebiecht. Weg met de mantel der liefde, want dat is een mantel der leugen. Dat er niets meer in elkaar te ontdekken valt als de ander helder als pompwater is, leek de believers ook al niets te kunnen schelen.
Nee, ik behoorde duidelijk tot het andere kamp. Je vriendin is nooit te dik (nou ja, bij wijze van spreken dan), elk kledingstuk staat haar als ze het zelf mooi vindt, en haar gezeur is alleen een ruzie waard als het huis in brand staat. Natuurlijk zal je teerbeminde op die manier een paar keer sociaal met haar hoofd tegen de muur lopen door verkeerde kledingkeuzes, slechte grappen en andermans geroddel over haar extra kilo’s, maar dat is niet erg. Want wie wil je uiteindelijk zijn: degene die haar na de klap opvangt, of de muur zelf?
‘Nou, vind je me dik?’
Misschien is dit wat we moeten accepteren: romantiek als waarheid bestaat niet. Evenmin bestaat ze als leugen. Liegen is de wereld beter voorstellen dan hij in werkelijkheid is, terwijl je weet dat het niet zo is. Romantiek is de wereld beter voorstellen dan hij is en dat ook menen.
Maar goed, Charlotte stond dus nog steeds voor me met haar priemende blik en vroeg: ‘Nou, vind je me dik?’
‘Natuurlijk niet, lieverd.’
Ze glimlachte en ik glimlachte terug.
We wisten allebei dat haar heupen licht uitgedijd waren. Maar liefde is de enige plek waar je oprechte leugens kunt delen.
Yannick Dangre (1988) is schrijver en dichter. Op 22-jarige leeftijd publiceerde hij zijn debuutroman Vulkaanvrucht, in 2011 verscheen zijn dichtbundel Meisje dat ik nog moet, in 2012 de roman Maartse kamers en twee jaar later de dichtbundel Met terugwerkende kracht.
//
NIEUW! Schrijvers Willem en Sarah bloggen over hun ervaringen als jonge ouders:
'Ontaarde ouders waren we, die hun eigen zielige pleziertje boven zijn welbevinden stelden.'
