Hij was als professioneel basketballer gewend alles te krijgen wat zijn hartje begeerde. Hoe meer ik hem negeerde, hoe harder hij z'n best deed. Ik werkte als een VIP hostess in de meest exclusieve club van LA. Hij kwam iedere week aanzetten in zijn old-school sneakers, een hoodie en een jeans. En daar stond-ie, in de hoek bij de ingang, naar me te kijken terwijl ik kerels ontmande die een poging deden om binnen te komen. Ik was namelijk in charge over de toelating van celebs – en het buitenhouden van B-artiesten. Wat naast glamorous ook best een zware taak is. Ik leerde namelijk al snel dat veel mannelijke VIP's een soort van god-complex hebben, waarbij ze denken recht te hebben op je aandacht.

Iedere avond dat hij er was, vroeg hij me mee uit. Iedere keer zei ik nee. Eén keer, op een nog vroeg moment op de avond, trok een van mijn collega's me opzij en siste: 'Weet je niet wie hij is?' En nee, in eerste instantie niet, maar klaarblijkelijk was ik de enige.

'Geef me een kans!' zei hij.

'Nah, bedankt. Zoek maar een meisje dat wél van je day job onder de indruk is'.

Hij schudde zijn hoofd en mompelde: 'Zo onaardig, man. Zo onaardig.'

Nachten gingen voorbij, en hij werd steeds ambitieuzer. Hij kwam langs om bij de deur met me te praten, in plaats van dat hij met z'n hele posse binnen ging hangen. Op een avond kwam de eigenaar me vertellen dat hij me voor komende zaterdag van het had rooster gehaald.

'Waarom?', vroeg ik, me afvragend wat ik in godsnaam fout zou hebben gedaan… 'Omdat je atletische aanbidder meedogenloos is. Ik heb hem je nummer gegeven. Hij heeft trouwens ook je salaris voor je vrije avond neergeteld.'

De eigenaar was een goede vriend, die mijn aanbidder al jaren kent en hij zei dat hij hem nog nooit op deze manier had gezien. Vooruit, ik zette mijn vooroordelen aan de kant… voor één avond. Eerlijk is eerlijk, ik was inmiddels wel dermate van hem gecharmeerd geraakt dat ik best een beetje enthousiast was. Hij maakte me aan het lachen, en ondanks dat hij al die tijd zo volhardendwas, vond ik hem niet zo irritant opdringerig als andere kerels. En ja, ik zag wel hoe hij iedere avond door mensen werd benaderd. Onze club had de mooiste meisjes uit L.A, en ze wilden allemaal met hem praten. Ik was absoluut gecharmeerd dat hij me zag zitten. De avond voor onze date heb ik hem gegoogled – hoe meer ik over hem te weten kwam, des te meer raakte ik van hem onder de indruk. Hij doneerde zijn tijd en geld aan kansarme kindjes. Ik deed al twee jaar vrijwilligerswerk en sociaal bewustzijn is wel één van de voorwaarden om met me te daten. Wellicht dat er toch diepgang zou zitten in het gesprek tijdens het etentje.

En inderdaad. Hij was slim, grappig en charmant en reed in een milieuvriendelijke auto. Welke mega-million-dollar-contract-getekende atleet kiest het milieu boven comfort? We namen plaats aan een tafel achterin een Italiaans restaurant in West Hollywood. We praatten over de afwezigheid van zijn moeder in zijn leven en over zijn vader, die hij amper kent. Zijn ogen werden waterig toen hij vertelde over zijn oma. Hij was toch niet die smakeloze gast, die verslaafd is aan zijn strings-gooiende-groupies die ik dacht dat-ie was.

Drie weken na onze eerste date zei hij dat hij van me hield en we spraken af niet langer met andere mensen te daten. Ik was zo hard verliefd op hem geworden. Hij was gevoelig en lief… en onze seksuele aantrekkingskracht was niet normaal (!) heftig. Ik vond het leuk hoe hij mijn nerveuze trekjes precies doorhad. Het is alsof hij een stuk van mijn brein huurde. Echt.

Ik kon heel erg waarderen dat zijn huis niet extravagant was, zoals je van een Bballer zou denken. En wanneer hij me mee uit eten of naar een club nam, behandelde hij me alsof ik speciaal voor hem was. Mijn vrienden wilden alle details horen. Bij zijn wedstrijden stonden duizenden mensen met zijn trui aan voor hem te juichen. Hysterisch was het.

Wat ik níet leuk vond aan onze relatie was dat zijn telefoon de hele dag door ging. Ik wist dat-ie een big deal was en dat business calls onvermijdelijk waren, maar toch werd ik constant overvallen met het idee dat hij vreemdging.

Na zeven maanden sprak ik ergens in een stadje in the midwest met hem af. We hadden 36 uur samen, want hij zat midden in een elfdaagse roadtrip voor uitwedstrijden. Na mijn aankomst leek hij heel afwezig. 'Hij zal wel moe zijn,' zei ik tegen mezelf.

Bzzz. Z'n BlackBerry. Hij stond op om naar de wc te gaan, en voor de eerste keer ooit, keek ik op z'n telefoon. 'April Atlanta' vroeg zich af of m'n vriendje haar foto's had ontvangen. Volgende halte op de away-game roadtrip? Atlanta.

'Wie is April Atlanta?' snauwde ik.

'Huh?'

'Ze wil weten of je haar foto's hebt ontvangen,' schreeuwde ik terwijl ik z'n telefoon naar z'n borst duwde.

'What?'

'Hou toch op! Heb je seks met haar gehad?'

'Ik-Ik-, ah, ik weet niet eens wat ik moet zeggen. Ik hou van je. Het spijt me.'

Ik vertrok naar het vliegveld en heb zijn oproepen maandenlang genegeerd. Uiteindelijk gaf-ie op.

Een paar jaar later

Ik verliet L.A en verhuisde naar Mahattan. Nog geen drie maanden later stond op de voorpagina van iedere krant bij m'n lokale supermarkt dat mijn vreemdgaande, naakt-foto's-Ontvangende-ex was overgeplaatst naar een team aan de East Coast. Het afgelopen jaar was hij nog geen één keer in m'n hoofd voorbij geschoten. Waarom kreeg ik een warm gevoel in m'n buik bij het zien van zijn foto? In december 2012 kwam ik hem tegen bij een koffietentje. Ik voelde iemand naar me staren en toen ik omhoog keek, zag ik hem met zijn allergrootste glimlach. 'Ze is het!', zei hij tegen zijn vriend die naast hem stond. 'Het is 'er.'

Hij vroeg me met hem af te spreken en hij bood zijn excuses aan voor zijn onvolwassenheid en ontrouw. Hij gaf toe dat April Atlanta niet de enige vrouw was met wie hij was vreemdgegaan en gaf toe dat het aantrekken/afstoten-spelletje een grote rol had gespeeld in zijn obsessie voor mij. Nog nooit had iemand hem voor iets laten werken. Hij had er nooit in geloofd dat ik helemaal de zijne was. Hij dacht dat ik constant zat te wachten tot hij het zou verpesten. Hij had gelijk. Dat zette niet recht wat hij had gedaan, maar ik kon hem wel proberen te begrijpen. Hij bood keer op keer zijn excuses aan en vroeg ik het opnieuw met hem wilde proberen. Ik was ervan overtuigd dat hij veranderd was. We gingen samen verder.

De eerste maanden

2013 begon steady; we zaten op een roze wolk en alles voelde gelukzalig. We zagen elkaar regelmatig en praatten over onze toekomst. Dit keer voelde onze band sterker dan ooit te voren.

'Het klopt gewoon,' zei hij terwijl hij heen en weer rolde op een foamroller in de woonkamer, om zijn heerlijk gespierde lijf te stretchen voor zijn wedstrijd. 'Ik wil dat je mijn kinderen krijgt.'

Ik ging naast hem liggen op ons witte tapijt. Ik was verliefd en overweldigd. Tranen liepen over mijn wangen.

Zijn team verloor, maar alsnog vierden we zijn favoriete feestdag Cinco de Mayo (dat is een soort van de Mexicaanse 5 mei) in stijl: met margarita's en Mexicaans eten.

Aan een tafel, vol met onze vrienden, staarde ik hem aan. Niet omdat hij een sullige, veel te grote sombrero op had, maar omdat ik me besefte dat ik er klaar voor was. Ik was eindelijk aangekomen bij het moment waarop ik kon accepteren dat hij niet langer een uit de klauwen gegroeid kind was. Hij was volwassen en hij heeft fouten gemaakt die ik hem kon vergeven.

'Ik ben er klaar voor,' fluisterde mijn dertigjarige ik, tipsy en onsamenhangend. 'Ik wil een kindje van je.'

'Ik kan dat koppie van je echt niet weerstaan,' straalde hij.

We kwamen aan bij zijn huis waar ik direct, onverklaarbaar, hevig ziek werd. Ik overtuigde mezelf ervan dat mijn mysterieuze ziekheid toeval was, maar nu weet ik zeker dat het een teken was. Ik liet het voor wat het was. De volgende ochtend werd ik doorweekt wakker in zijn T-shirt, nog steeds optimistisch. De dag erna vertrok hij naar L.A. voor werk. Ik zou een week later met hem afspreken.

Direct na mijn aankomst

Hij zei dat hij me moest zien en gaf me een cadeautje. Zijn stem klonk wanhopig. We stapten een restaurantje binnen voor een kopje thee en terwijl we gingen zitten schoof hij een klein doosje over de tafel. Ik maakte het open: een prachtige gouden armband.'De armband symboliseert ons. We zullen altijd met elkaar verbonden zijn.'

'Het is prachtig, lieverd. Dankje.' Misschien interpreteerde ik z'n toon verkeerd…

'Ik wil niet langer met je samen zijn. Ik ben verliefd op iemand anders.'

Nope, mijn intuïtie was on point.

'Het spijt me,' zei hij. 'Ik weet dat het pijn doet.'

'Ik moet gaan.' Ik kon amper door mijn tranen heenkijken toen ik wegliep.

Drie maanden later was hij verloofd. En vlak daarna was hij getrouwd met zijn knappe nieuwe liefde. Ik googelde haar en vond foto's van haar laatste drie vriendjes: alle drie bekende acteurs. 'Ze verdienen elkaar', dacht ik.

Veel vrouwen maken deze fout

Denken dat zij de aangewezen persoon zijn die een man kan veranderen.

Toen hij me vertelde over z'n verleden voelde ik me speciaal. Ik geloofde dat ik the magical creature zou zijn die zowel het spel als de speler kon veranderen. Ik kon het niet, ik voelde me gebroken.

Zes maanden nadat hij me dumpte ontmoette ik David – een kleine, artyfarty, getatoeëerde Boeddhist. Hij werkt in de reclamewereld.

Nadat hij me mee uitvroeg heb ik hem meteen gegoogeld. En: ik kon niéts over hem vinden.

Ik heb ja gezegd!