Ik zie hem staan, in de donkerste hoek van de ruimte. Weggestopt alsof hij liever in de schaduw leeft. De clichés waarmakend seint hij de ober met een bepaalde nonchalance. Zonder iets te vragen snelt de ober weg en komt terug met een biertje. De man in het duister pakt het aan, drinkt er langzaam van en terwijl hij dat doet, kijkt hij mij aan met een indringende blik. Ik probeer zijn blik vast te houden, maar het lukt mij niet. Zijn ogen zijn donker, bijna zwart en voor een moment kan ik aan niets anders denken dan aan de mogelijkheid om mij compleet kwijt te raken in de donkere zee van schijnzekerheid en onbezielde liefde.
De man uit de schaduw blijft naar mij kijken, maar doet niets. Ik maak aanstalten om te gaan. Ik loop de bar uit en zodra ik mijn jas aan wil trekken om vervolgens de deur naar buiten door te lopen, stopt hij mij. Onze ogen ontmoeten elkaar, hij leidt mij mee naar buiten en zonder veel woorden te wisselen volg ik hem naar zijn appartement. De zoete geur van verwachtingen hangt in de lucht terwijl hij zijn sleutel in het slot steekt en de deur voor mij open houdt.
Een tinteling, beginnend tussen mijn benen, baant zich een weg omhoog naar mijn anderen ledematen.
Zijn handen voelen aan als fluweel, terwijl ze zachtjes over mijn wangen strelen. Hij pakt mijn gezicht vast en komt met het zijne dichterbij. Hij drukt een kus op mijn mond. Zijn lippen zacht en warm tegen die van mij, om zich vervolgens over te geven aan de vochtige warmte van verlangen.
Ik houd het niet meer, ik overbrug de paar centimeter tussen ons in met een kleine sprong richting zijn armen en ik laat mij vallen tussen de valse beloften van zorgzaamheid om mij vervolgens weg te laten dragen naar een zachtere ondergrond. Voor vannacht is dit genoeg. Voor vannacht is dit precies wat ik nodig heb om mijn gehavende ziel te dichten met een warme deken van liefde. Iemand die mijn wonden likt, mijn littekens kust en mij voor één nacht weer heel maakt. Heel, ja, want ik ben gebroken.
Hij legt mij neer op zijn bed, de verse lakens onder mijn lichaam voelen zacht aan, de geur van schoon wasgoed en zijn huid mengen zich samen. Een tinteling, beginnend tussen mijn benen, baant zich een weg omhoog naar mijn anderen ledematen. Mijn buik, borsten, armen, nek, geen plek blijft onbemand door zijn kussen. Zijn lippen die mijn huid in leven lijken te houden. Alsof mijn lichaam gestorven was en nu weer tot leven komt. Mijn huid kleurt roze rondom mijn wangen, pareltjes zweet vormen zich langs mijn rug, ik heb het warm. Zijn armen grijpen mij en leggen mij verder omhoog, alsof ik van porselein ben maar tegelijkertijd als een kussen makkelijk weg te gooien. Hij zet zich af op het bed en ik voel zijn gewicht, voorzichtig, op mij leunen. Zijn gespierde armen, zijn kracht en zijn mannelijkheid registreer ik met mijn ogen, opnieuw en opnieuw. Zijn huid zo zacht en ferm zie ik indeuken onder mijn vingertoppen terwijl ik mijn handen volg met mijn mond om vervolgens in zijn vlees te bijten.
De afdruk van mijn tanden is het enige dat overblijft wanneer ik verder ga om een volgend stuk van zijn huid te kussen en te prikkelen met mijn tong. Ik voel hem, ik streel hem. Ik hap naar adem, kreun, trek aan zijn haren. Zoek om mij heen naar iets grijpbaars, hoge spanning vormt zich rondom mijn bekken, ik roep, smeek en verlies mij vervolgens in totale extase. Ik laat mij uitgeput neervallen, voldaan voor één avond.
//
'Ik ben 26 en nog maagd. En het wordt een beetje gek.'
//
Hannah Swart (23) blogt op piepeloi.wordpress.com en leest regelmatig voor bij Verhaaltje voor de Dorst, een initiatief van Joey van Koningsbruggen en een literaire tegenhanger voor wanstaltige sites en ordinaire letterporno. Verhaaltjevoordedorst.nl
