Aan de Universiteit van Oakland heeft een groep wetenschappers onderzoek gedaan naar exen en vriendschappen en kwam tot de conclusie dat mensen met een psychopathische, machiavellistische of narcistische persoonlijkheid vaker vrienden blijven met hun ex dan zachtere karakters. Die mensen doen dat dan omwille van praktische redenen: het zou handig zijn om ‘bij iemand langs te kunnen gaan als je iets nodig hebt, je verveelt of zin hebt in seks.’ Kortom, vrienden blijven met je ex dient vooral het eigen belang, je houdt daarbij geen rekening met de ander en is zo bekeken inderdaad vrij egocentrisch.

Maar ho, wacht even, ook ík ben iemand die altijd graag vrienden met De Ex wil blijven. Shit.

In een poging mijn eigen gedrag goed te praten vroeg ik hier op de redactie hoe dat bij de rest gaat. ‘Jongens, jullie zijn toch ook allemaal gewoon vrienden met je exen? Of hebben op z’n minst normaal contact met elkaar?’ Het bleef wat stil, maar uiteindelijk was het toch echt vrij eenduidig: nee.
We zijn geen vrienden.
Iets als ‘You may die now’, zou iemand het liefst tegen een helse ex gezegd hebben.
Complete closure, alsjeblieft.
 ‘Heel misschien af en toe wat digitaal contact, maar echt niet dat ik een biertje met hem zou gaan drinken.’

Ben ík nou gek geworden?


Blijkbaar ben ik een narcistisch egocentrisch rotmens dat alleen maar aan haar eigen hachje denkt.

Ik roep al jaren dat ik het zo belangrijk vind om met al mijn exen of semi-exen goed contact te houden. Neem mijn laatste ex, een man op wie ik twee jaar lang blind verliefd ben geweest en met wie ik dag in en dag uit mijn leven deelde. Waarom zou het me opeens niet meer interesseren wat er met hem gebeurt? Hoe het met die baan afliep? Of met z’n familie?

Iemand zong ooit ‘where does the love go?’ en dat is precies hoe ik erover denk. Als ik met iemand op romantisch vlak niet goed samen kan, wil dat toch nog niet zeggen dat ik opeens niet meer zie dat het op andere vlakken gewoon een heel leuk mens is?

En ja, grote uitzondering op de regel is natuurlijk wanneer jij en je geliefde met stomende stampende ruzie uit elkaar gingen, er op gruwelijke wijze harten gebroken worden of ander leed aan de orde is. Maar er zijn ook zat relaties die ‘gewoon op zijn’. Ben je dan ook meteen vergeten wat je ooit wél zo leuk vond aan diegene? Ik snap het gewoon echt niet. Sterker nog, ik was, ben, er altijd best een beetje trots op dat ik in principe met al mijn (semi-)exen nog steeds goed door één deur kan.

Nee, niet met iedereen was dat zo van meet af aan, soms heeft zoiets tijd nodig, maar mijn doel is wel om elkaar niet zomaar uit het oog te verliezen.

Maar blijkbaar ben ik daarom een psychopaat. Een narcistisch egocentrisch rotmens dat alleen maar aan haar eigen hachje denkt. En dat terwijl ik toch echt een enorm vredelievend mens ben met een groot hart voor schattige babydieren, bijvoorbeeld. Misschien is dat ook wel heel ziekelijk, dat ik letterlijk een week zou kunnen vullen met het kijken van filmpjes met schattige dieren. Tijd om mijn eigen karakter eens goed onder de loep te nemen.

Wellicht dat mijn exen nog wat licht op de zaak kunnen werpen?

//

Liesbeth: 'Kersverse moeders, doe even CHILL over slanke modellenlijven.'