Op weg naar de wc kwam ik mijn vriendin tegen. Ze stond op de trap in haar badjas, hoewel het toch een doordeweekse middag was. 'Ga je nú naar de wc?' vroeg ze ongelovig. Ik werd onmiddellijk overvallen door een onbestemd schuldgevoel en ging pijlsnel na wat er fout kon zijn aan dit voornemen. Moest zij eerst naar de wc? Had ze de wc net schoongemaakt? Of juist bevuild? Had ikzelf beloofd om de wc schoon te maken? Hadden we überhaupt wel een wc? Of natuurlijk, die badjas: ze probeerde me te verleiden tot wat afternoon delight en ik, simpele sukkel, had dat weer eens niet door.
Toen zag ik het staafje in haar hand. De tranen in haar ogen. Shit, dat was waar ook. De test. Mijn vriendin keek me aan en zei: ‘We zijn zwanger.’
In plaats van de verwachte extase, voelde ik pure angst.
Ik had me dit moment al vaak voorgesteld. Meestal moest ik ook huilen en omhelsden we elkaar innig. Mijn verwachting was, zoals bij zo veel mijlpalen die ik nog moest meemaken, volledig gebaseerd op wat ik in Amerikaanse films en televisieseries had gezien. Maar in dat soort scènes komt de vrouw altijd van de wc, nu ging de man naar de wc. En in plaats van de verwachte extase, voelde ik pure angst.
Toch omhelsden we elkaar. Een omhelzing is een prima positie als je bang bent, omdat de ander de zweetdruppels en je lijkbleke huid niet kan zien en je gerust over elkaars schouders een paar tellen met wijd opengesperde ogen in de afgrond van de toekomst kunt staren. Even later zaten we zwijgend tegenover elkaar aan de keukentafel. ‘Eigenlijk schrik ik vooral,’ gaf ik toe. ‘Ik ook,’ zei mijn vriendin met een snik. Dat was zo’n opluchting dat mijn tranen ook begonnen te stromen, wat me aan het lachen maakte. Zo zaten we daar te huil-lachen en langzaam maakte de angst plaats voor geluk.
Mijn vriendin en ik weten de clichés van de man-vrouwverhouding meestal te vermijden. Zij kijkt graag mee met Studio Sport en ik ben vaak degene die over gevoelens wil praten. Maar sinds we een baby proberen te maken, ben ik echt een man. Een schaapachtig figuur dat nergens iets van snapt en steeds achterloopt. Zelden ben ik zo geconfronteerd met mijn gebrekkige kennis als in deze periode. Een vrouw is toch gewoon de hele tijd vruchtbaar zodra ze stopt met anticonceptie? Nee, gast. Als je zwanger bent, heb je toch heel veel zin in drop? Juist niet, loser. De mensen bij Google zullen raar hebben opgekeken, toen ze zagen hoe ik opeens mijn surftijd verdeelde tussen de websites van Voetbalzone en Mama en Zo.
Ik probeerde de ontwikkelingen bij te houden. Ik wilde per se meer zijn dan alleen de dude die zijn sperma gedumpt had. Maar er gebeurde niets in mijn lijf, en soms vergat ik het gewoon, als de oenige penisdrager die ik ben. Zoals de dag dat ze de test zou doen. Mijn vriendin had het ’s ochtends nog heel lief aan me voorgelegd: ‘Zal ik het vandaag doen, of zullen we nog een dag wachten?’ Ik had haar glazig aangekeken en gezegd: ‘Ehm vandaag maar of zo?’ Vervolgens had ik een YouTube-filmpje gekeken en was deze mogelijk levensveranderende informatie volledig uit mijn gedachten verdwenen.
Ik geloofde bijna dat we zwanger waren. Wij samen.
We zijn zwanger, zei ze. Wat ze bedoelde was: ik ben zwanger, wil je meedoen? Voor we eraan begonnen was ik doodsbang geweest dat een van ons onvruchtbaar zou blijken te zijn. Een gynaecoloog had ooit verklaard dat mijn vriendin ‘een luie baarmoeder’ had; ik kreeg het beeld van een vadsig orgaan dat de hele dag op de bank chips zit te eten, niet meer uit mijn hoofd.
Nu het gelukt was, was ik bang dat ik zelf ooit weg zou gaan, dat ik mijn vrouw en mijn kind zou vergeten zoals zo veel sukkels voor mij. Of dat ik haar zou kwijtraken. Of nog erger, dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven.
Twee weken later was het nieuws ingedaald en was ik vooral heel blij. Ik geloofde bijna dat we zwanger waren. Wij samen.
Tot mijn vriendin me sms’te: ‘Bloedverlies. Maak me een beetje zorgen.’
Rutger Lemm (1985) is comedian en schrijver. Zijn openhartige debuut Een Grootse Mislukking verscheen in 2015 bij De Bezige Bij.
//
'Op een gegeven moment schreef ik haar zo’n totaal uit de hand gelopen mail...'
