De redactie van ELLE huist in een machtig mooi pand, aan het Koningsplein in Amsterdam. De begane grond van dit gebouw wordt voor een deel 'bewoond' door de Albert Heijn, alwaar we dus met enige regelmaat de deur plat lopen voor lunch en snacks (en soms wijn). Maar dat kleine korte loopje kan hartstikke gevaarlijk zijn. Het gevaar heeft jou al gezien voordat jij überhaupt op de hoogte bent van de naderende dreiging, ze staan in de startblokken om op een onbewaakt ogenblik toe te slaan, precies als jij in een positie bent dat je niet meer kunt ontkomen.

'Mevrouw, eet u een beetje biologisch?'

'Mag ik u even iets vragen over de rechten van homoseksuelen in Nederland?'

'Heeft u ervan genoten dat u bent opgegroeid in een vrij land?'

'Wist u al dat u met 5 euro per maand wel tien dierenlevens kunt redden?'

Straatverkopers. Ik weet dat ze er vaak voor prachtig mooie en nobele doelen staan, maar ik word er altijd extreem ongemakkelijk van. Want ja, ik draag al die doelen heus een heel warm hart toe, maar nee, ik heb nu geen tijd en vooral geen zin om tien minuten lang een uitgekauwd verhaal te moeten aanhoren. En vooral, één keer een goed doel sponsoren met een paar euro per maand kan iedereen, maar er staan elke dag weer nieuwe mensen met nieuwe doelen dus voor je het weet gaat er maandelijks een flinke klap geld van je rekening.

(Bij mij is dat bedrag rond de 80 euro. In totaal steun ik zo'n 8 goede doelen, allemaal voor zielige dieren. Nu kan ik het mis hebben, maar ik vind 80 euro gewoon best redelijk. Niet overdreven, maar wel genoeg om me niet schuldig te hoeven voelen over niets terug doen voor de wereld. En dan vooral voor de dieren, want daar heb ik nou eenmaal een groot zwak voor. Dieren zijn zo hulpeloos en lief en pluizig en soms hebben ze zulke lieve pootjes en neusjes en – nee oke, ik dwaal af.)

Ik zei dat ik mijn bijdrage voldoende vond en bovendien heel veel andere goede dierendoelen steunde, dus het hier graag bij wilde laten. Toen ontstond er een uiterst vreemd gesprek...

Soms gaat het bijna mis. Dan minder ik per ongeluk toch een beetje snelheid, wordt dat direct opgevangen als een teken van interesse en ja hoor, daar komt het hele verhaal. In zinnen die overduidelijk al honderd keer zijn uitgesproken worden je de meest schrijnende situaties voorgelegd, om te concluderen dat jíj met een héél kleine bijdrage echt al een gigántisch verschil kan maken. En ga dan maar eens nee zeggen, als je net gehoord hebt dat homoseksuelen in Nederland nog steeds veel te vaak slachtoffer van mishandeling zijn. Of dat ouderen met Alzheimer in de meest vreselijke omstandigheden aftakelen. Of dat de vleesindustrie echt om te janken is. 'Ehm, ja afschuwelijk allemaal, maar ik wil toch liever geen 5 euro per maand missen. Doei.'

Doe je dat wél, dan voel je je de hele dag schuldig en harteloos. Maar doe je het niet, en laat je je dus werven, dan zit je ergens aan vast waar je helemaal niet aan vast wilde zitten. Ik bedoel, je had je ook uit jezelf via de website van de stichting kunnen aanmelden, toch? Kortom, er is geen oplossing. Behalve niet meer naar de Albert Heijn op het Koningsplein gaan natuurlijk, dan ben ik overal vanaf.

Tenminste, dat dénk je.

Ze gooide nog wat van dat soort voorbeelden op me en gaf mij nog net niet de schuld van al dat dierenleed.

Deze week werd ik 's avonds gebeld door een anoniem nummer. Het was een mevrouw van één van de dierendoelen waar ik elke maand een tientje naar overmaak, met het verzoek of ik dat bedrag wilde verhogen, 'zodat we nog meer dieren in nood kunnen helpen'. Ik rechtte mijn rug en zei dat ik mijn bijdrage voldoende vond, en dat ik bovendien ook nog heel veel andere goede dierendoelen steunde dus het hier graag bij wilde laten. Toen ontstond er een uiterst vreemd gesprek, waarin ze ging vragen welke doelen dan allemaal, en van welke dieren ik dan hou, en of ik het dan niet vreselijk vond dat er 'in Nederland duizenden honden en katten elke zomer weer aan bomen worden gebonden of kilometers verderop worden gedumpt?' Ze gooide nog wat van dat soort voorbeelden op me, gaf mij nog net niet de schuld van al dat dierenleed, en toen ik bij mijn standpunt bleef dat ik mijn bijdrage niet wilde verhogen, kreeg ik op de meest verwijtende toon óóit te horen 'nou, oke, dat is dan duidelijk. Prettige dag hoor, mevrouw.' En ze verbrak de verbinding, mij verbijsterd achterlatend.

Een paar uur later ging dat beeld van die zielige hondjes, vastgeknoopt aan een boom omdat het baasje er ff geen zin meer in had om voor ze te zorgen, nog steeds door m'n hoofd. En al die zielige poezen die moederziel alleen door Nederland dwalen, al weken verdwaald van huis, ik kon er niet meer níet aan denken. Dus tja daar ging ik, naar de website, 'word donateur', hop, 10 piek per maand erbij.

Maar de Albert Heijn durf ik niet meer in.