Ik wil met mijn billen tegen hem aan liggen en ze langzaam maar ferm tegen zijn kruis aan duwen. Hij denkt daar anders over. Hij pakt mij vast en legt mij op mijn rug. Ik giechel zachtjes als een klein meisje wanneer hij met zijn lippen tegen mijn oor fluistert dat ik stil moet zijn. Zijn handen strelen iedere vierkante centimeter van mijn lichaam terwijl ik als reactie mijn borst omhoog duw en als een krolse kat om hem heen wil draaien. Hij houdt mij stevig in dezelfde positie terwijl zijn handen een verdere weg naar beneden banen en tussen mijn benen voelen.
Hij weet wat hij voor mij betekent, ik vertel het hem elke dag. Hij zucht, maar ik stop niet. Omdat ik wil dat hij het weet en dat hij het altijd weet. Ik heb dat nodig, die eeuwenlange bevestiging. Dus geef ik het ook aan hem, als een ongevraagd cadeau, keer op keer.
Mijn ademhaling wordt zwaarder, mijn handen zoeken naar iets om vast te grijpen en ik zoek met mijn tong naar zijn lippen. Hij houdt mij op een afstandje en kijkt mij aan. Hij laat zijn greep los terwijl zijn ogen op die van mij gevestigd blijven.
Ik houd van seks met hem, het is het enige waardoor ik het gevoel heb dat ik leef. Het voelt soms alsof ik niet kan blijven leven zonder de geur van zijn huid diep naar binnen te ademen. Alsof ik zonder ophoud met bestaan.
Ik weet dat ik eigenlijk te afhankelijk van hem ben. Ik ben zoals ik ben door hem. Althans, grotendeels door hem. Ik leer van hem, iedere dag, dingen die ik nooit van iemand anders heb geleerd. Hij houdt mij vast terwijl ik meer en meer stappen durf te nemen. Hij kijkt, hij luistert en hij geeft zijn mening, ik houd van hem met iedere vezel in mijn lichaam en toch kan ik soms niet vergeten dat ik vanbinnen eenzaam ben. Wanneer ik vol frustratie naast hem lig omdat hij niet iedere zin begrijpt die ik uitspuw tussen tranen en luide dierlijke kreten door. Ben ik dan echt zo onmogelijk? Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn, het is geweldig en minder leuk, nooit slecht. Alleen daardoor realiseer ik mij al dat ik het niet beter heb kunnen treffen, het klinkt cliché en dat is het misschien ook. Maar hij is de man met wie ik de rest van mijn leven wil en ga delen. Door hem geloof ik weer in het plaatje en door hem weet ik dat discussies niet het einde betekenen en dat kussen voor eeuwig zoet blijven als ze van de juiste persoon afkomstig zijn.
Ik kijk hem aan, pak hem vast, fluister in zijn oor dat hij de enige voor mij is en voor een moment ervaar ik waarvan ik dacht dat het alleen in Jane Austen romans bestaat; ware liefde.
