Handen omhoog. Wie heeft hier weleens ongevraagd een hand in haar kruis gevoeld, een ongewenst kneepje in haar billen gekregen, een niet welkome zoen op haar lippen gehad?
Zal ik beginnen?
Ik kan me niet eens herinneren wanneer het was. Of waar precies, behalve in een volle kroeg. Het enige dat me nog heel duidelijk voor de geest staat, is mijn oprechte, haast onschuldige verbazing. Was ik echt net door een wildvreemde gast in het voorbijgaan nonchalant in mijn kruis gegrepen?
Ik kan me nog herinneren dat hij omkeek om te zien wat zijn actie bij mij teweeg had gebracht. Hij grijnsde, alsof hij trots was. Want was het niet grappig wat hij zojuist had gedaan?
Ik kon alleen maar verbluft terugkijken. Een onuitgesproken 'WTF dude?!' op m'n lippen.
Het was ergens normaal
Als ik eerlijk ben, was ik het voorval bijna vergeten. Het heeft me niet getekend. En zelfs mijn avond niet verpest. Ik geloof dat ik nog heel even verontwaardigd was en tegen een vriendin die voor me liep riep dat ik net in m'n kruis gegrepen was, om vervolgens een drankje te bestellen alsof er niks was gebeurd. Want het was dan wel de eerste keer dat iemand zo brutaal was om zo recht op z'n doel af te gaan, het was zeker niet de eerste keer dat ik tijdens het uitgaan een hand voelde waar-ie niet was gewenst of een dronken collega weg had moeten duwen omdat hij ongevraagd achter me aan de vrouwen-wc was ingewandeld.
Het was ergens normaal.
Rape culture noemen ze dat hier in Amerika.
Hoewel ik altijd wist dat ik het NIET OKÉ vond dat iemand mij - zonder mijn toestemming - dáár had aangeraakt, had ik er tot de 'Trump Tapes' vorige week vrijdag lekten, niet over nagedacht hoe kwalijk het eigenlijk is dat ik het zo normaal vond dat het me was overkomen.
Zoals ik het ook helemaal niet gek vond dat een oud-boybandlid ooit tijdens een interview het microfoontje van mijn opnameapparaat suggestief op zijn kruis legde omdat het 'daar het beste geluid had'. Of de keer dat een andere muzikant tijdens ons gesprek per ongeluk met zijn kousenvoeten mijn voeten aanraakte onder tafel, vroeg of het mijn voeten waren, en vervolgens een tijdje bleef voetjevrijen.
Dat ik niet vreselijk beledigd was dat deze mannen mij niet als serieuze journalist behandelden maar eerder als een van de groupies die buiten het hotel stonden te wachten, zit me met terugwerkende kracht dwars. Zeker na het lezen van de persoonlijke ervaring die journalist en schrijfster Natasha Stoynoff in 2005 had met Donald Trump.
Misselijk makend verhaal
In een misselijkmakend verhaal dat woensdagavond op People verscheen, vertelt zij hoe de Republikeinse presidentskandidaat haar tijdens een rondleiding door zijn huis tegen een muur drukte, op de mond zoende en zijn tong bij haar naar binnen duwde. Alles terwijl zijn toen hoogzwangere Melania één verdieping hoger in de make-up zat:
'When we took a break for the then-very-pregnant Melania to go upstairs and change wardrobe for more photos, Donald wanted to show me around the mansion. There was one "tremendous" room in particular, he said, that I just had to see.'
We walked into that room alone, and Trump shut the door behind us. I turned around, and within seconds he was pushing me against the wall and forcing his tongue down my throat."
Het verhaal, dat je echt even moet lezen, vertelt verder hoe Trump de journaliste vervolgens meedeelt dat ze een affaire gaan hebben ('We're going to have an affair, I'm telling you.') en hoe hij haar een dag later opwacht in de spa waar ze een massageafspraak heeft. Brrrrrrrrr!
Net als ik en waarschijnlijk heel veel vrouwen in de journalistiek (of het bedrijfsleven, of de entertainmentindustrie, of...), gooide de schrijfster haar ervaring op iets dat nou eenmaal bij haar vak hoorde:
'Except for a few close friends and family, I didn't talk about the incident. In time, I chalked it up to one of the hazards of a roller coaster ride of celebrity journalism: I'd danced barefoot in Cannes with John Travolta, sang with Paul McCartney, talked about Bogie with Bacall, quoted Shakespeare with Brando and Prince Andrew yelled at me until I cried. Oh, and Donald Trump forced himself on me. I tried to make myself believe it was no big deal.
Only it was.'
Nu wil ik nergens mijn voetjevrijende interviewkandidaat naar de vreselijke diepte waar Donald 'mister Orange' Trump leeft, trekken. Maar gepast was zijn actie niet. En ik denk dat ik het mezelf, en andere vrouwen, verplicht ben om dit in de toekomst niet meer 'normaal' te vinden. Zeker niet als ik mijn vak probeer uit te oefenen.
Positieve verandering
Stoynoff is niet de enige die ooit ongewenst Donald Trumps tong in haar keel voelde. Sinds 'grab them by the p*ssy' is gelekt, zijn er meerdere vrouwen met vergelijkbare vreselijke verhalen in de openbaarheid getreden. De oranje plumpudding ontkent ze allemaal. Uiteraard. Net als zijn die-hard aanhangers. Maar dat neemt niet weg dat het zeker sinds de opnames zijn gelekt heel, héél slecht gaat met zijn kansen en we hopelijk (HOPELIJK!) over een maand kunnen zeggen dat Amerika zijn eerste vrouwelijke president heeft gekozen.
Ik kan niet wachten.
Deze belachelijke presidentsverkiezingen hebben heel veel nare dingen over Amerika (en de wereld) blootgelegd. Maar hopelijk gaat het ook een positieve verandering teweegbrengen. Want dankzij Trump en zijn p*ssygrijpgrage (kleine) handjes, beseffen steeds meer mensen, waaronder ikzelf, hoe misogyn onze Westerse samenleving eigenlijk is. En dat is #NotOkay.
