'Ik was altijd zo blij met mijn kleine borsten en nu heb ik dit! En niet allebei, maar één!' ging ik verder. We schonken de glazen nog eens vol en lieten het verder voor wat het was, maar een week later was de lol er wel vanaf. Mijn linkerborst bleef maar groeien en pijn doen en opzwellen, terwijl de rechter precies bleef zoals-ie was. Dus op naar de huisarts. Ik vertelde over mijn Godzilla-borst. Dat ik van een bescheiden B-cup in anderhalve week naar een D-cup was gegaan, alleen aan de linkerkant, en dat ik dat toch wel gek vond.
De huisarts trok een wenkbrauw op, ik trok m'n shirt weer eens uit, ze voelde wat, kneep links en kneep rechts, ik wapperde met mijn armen op en neer en ze besloot met: 'Ja mevrouw Rasker, ik denk een klein bobbeltje te voelen. Ik wil dat je naar het ziekenhuis gaat voor een scan, ik ga ze meteen bellen.' Terwijl het lachen me volledig is vergaan en ik mezelf vervloek om alle stoere grapjes en mijn slechte leefgewoontes zit de huisarts aan de telefoon. Ik hoor haar zeggen dat ze een patiënt heeft die 'even' een scan moet doen.
Ho stop. Ben ik dat, die patiënt?
'Wanneer kan dat? Over een maand? Nee het moet nu, dit is een spoedgeval. Nee echt spoed, ze is áchtentwintig.' Blijkbaar is 28, een toch vrij saai getal tussen de imponerende 25 en 30, in de medische wereld een leeftijd waarbij allerlei rode vlaggen opdoemen. Dat vindt ook de andere kant van de lijn blijkbaar, ik kan diezelfde middag nog terecht.
Als ik de praktijk uitloop weet ik niet wat er aan de hand is. Het kan een cyste zijn, of een ontsteking, of iets heel anders, maar ze wilde niets uitsluiten. Niets uitsluiten, wat betekent dat nou weer? In de paar uur die ik voor de scan nog heb zit ik tegen beter weten in alle symptomen van borstkanker op te zoeken, waardoor Godzilla-borst alleen maar meer lijkt op te zwellen. En zit daar nou ook nog een opvallend rood plekje? Zie je wel.
Als ik op de fiets naar het ziekenhuis zit bedenk ik me opeens dat dit weleens heel betekenisvol ritje kan zijn. Zouden mensen dat aan me zien? Had ik niet toch iemand mee moeten nemen? Waarom wil ik altijd alles in m'n eentje oplossen? Waarom heb ik me nooit eerder laten onderzoeken? Wat ga ik zeggen als het inderdaad hommeles is? Wat dóé je dan? Ik ga stoppen met roken. En nooit meer drinken.
Er zijn meerdere scans en echo's voor nodig, meerdere artsen, ik moet naar twee verschillende afdelingen want niemand wil dat verdomde uitsluiten op zich nemen, het duurt al met al een fiks en ondraaglijk aantal uren voordat een jonge blonde arts me apart neemt voor de uitslag. 'Mevrouw, alle scans zijn goed. Het is geen cyste, geen tumor, waarschijnlijk gewoon een hormonale reactie. Het gaat vanzelf weer over.'
En met die boodschap staan Godzilla-borst en ik weer buiten. Ik steek een sigaret op, vraag me af wanneer het gebeurde dat ik van onbezonnen en jong naar de leeftijd van de rode vlaggen ben gegaan, en bel diezelfde vriendin. 'Niets aan de hand,' zeg ik. 'Goddank,' zegt zij. 'Wijn?' zeggen we vrijwel tegelijkertijd.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in ELLE.
