We introduceren: Karlijn Brinkman, die vanaf nu een column schrijft voor ELLE.nl. Of nouja - dat introduceren kan Karlijn zelf eigenlijk als de beste, net als uitleggen waarom ze een column verdient. Dat deed ze hier, in het eerste deel van haar columnreeks. Deel twee volgde hier.
Tijd voor deel drie:
'Nothing Else Matters dreunt uit de speaker die in de hoek van de woonkamer staat. Een week geleden hadden Omran en zijn tweelingbroer gehoord dat ze tijdelijk in een kamer op een landbouwproject in Amsterdam Noord mochten wonen. Ze waren dolgelukkig dat ze vanuit de grasvelden uit hun nachtmerrie mochten verhuizen naar een verwarmde kamer in hun droomstad. En daarom springen ze nu fluitend en headbangend door de woonkamer terwijl ik onderuit hang op een oncomfortabele stoel en mijn bosbessenthee drink. Ik kijk naar de identieke broers terwijl ze hun gitaren pakken en mee beginnen te spelen met de muziek. Mijn oor piept van de harde muziek uit de speaker. Ik hoor niet wat ze spelen. Het is onmogelijk dat zij het wel horen. Maar het maakt niet uit.
De muziek stopt. Omran blijft doorspelen. Ik kijk naar zijn vingers die vingeroefeningen doen en als vlinders over de snaren vliegen. Het zijn vlinders met littekens van de keren dat hij tijdens zijn werk als kapper even niet goed oplette. Hij gaat tegenover me zitten en doet zijn linkerbeen over zijn rechterbeen. Even lijken de vlindervingers moe te zijn. Maar ze stoppen alleen maar met spelen om even in zijn ogen te wrijven. Ik kijk naar zijn ogen. Zijn ogen zijn de mooiste vlinders die ik ooit zag. De gouden oogleden met zwarte haartjes vormen de mooiste vleugels die ik ooit zag. En telkens wanneer Omran knippert, vliegt hij weer een stukje verder. Op weg naar een nieuwe ontdekking.
Omran is een vlinder. Met zijn haar wapperend in de wind vloog hij van Syrië naar Nederland. En toen hij in Nederland was, kon hij hoe graag hij het ook wilde, niet de juiste plek vinden om stil te zitten. Hij vloog van de ene naar de andere kant van het land. En precies op het moment dat de vleugels bijna niet meer konden vliegen, besloot de vlinder te landen op zijn favoriete plekje: Amsterdam. En nu hangen de vleugels er wat vermoeid bij, maar ze zijn er nog wel. De mooiste vlinder die ik ooit zag, kan voorlopig even uitrusten.
Omran staat op en zet Nothing Else Matters weer aan. Ik kijk naar hem terwijl hij geconcentreerd meespeelt. Het maakt me niet uit dat zijn vleugels moe zijn en misschien zelfs wat gekreukt. Ik wil een vlinderverzameling en Omran is de enige vlinder die mooi genoeg is om in die verzameling te worden opgenomen.'
