Een date kan verrassen, vermoeien, plots escaleren, zich ongemerkt over een heel weekend uitspreiden, verliefd maken, empoweren of juist gedesillusioneerd achterlaten. Hoe dan ook, een date wordt áltijd een verhaal - op z'n minst voor je vrienden. En op ELLE; want zeg eerlijk, hoe zonde is het als we de verhalen voor onszelf houden? Daarom, ter ere van de aanstaande Valentijnsdag, hierbij: de date die al een half jaar duurt.
(En scrol naar onderaan de pagina voor nog veel meer date-anekdotes, als je er geen genoeg van kunt krijgen.)
Daags – oké, weeks na de break-up van een relatie die na drie jaar toch wel behoorlijk was gaan benauwen, ging ik op Happn. Uit nieuwsgierigheid vooral. Doordat ik de laatste jaren van de ene in de andere relatie was gevallen, was heel het online daten aan mijn neus voorbijgegaan. Dus leuk, Happn, dat het lot een handje helpt. Wel enigszins verontrustend dat je tijdlijn vol staat met leuke mannen (veel minder leuke ook, trouwens) die je in het echt die dag niet zijn opgevallen. Omdat ze leuker zijn op de foto dan in het echt? Omdat ik precies op het moment dat zij mijn pad kruisten werd afgeleid door een huilie-appje van de Ex?
Proef op de som. Ik deelde een hartje uit aan een wat mogelijk een kleinzoon van acteur Harvey Keitel zou kunnen zijn en liet van schrik bijna mijn telefoon vallen door de met veel getril en animaties gepaard gaande mededeling IT'S A CRUSH. Hij vindt mij ook leuk! Hoe makkelijk kan het zijn! Ik weet nog, vroeger (vroegáh), toen moest je dagen – nee, wekenlang subtiele lichaamstaal analyseren, kijken of hij kijkt en als hij kijkt niet kijken, zelf hoogst subtiele hints droppen en dan maar hopen dat je geen lullig blauwtje loopt... Nu was het een kwestie van klikken en beetje heen en weer appen – wat blijkbaar beviel, na twee dagen vroeg hij om een ontmoeting.
Voor de zekerheid gevraagd of hij geen serial killer was, je wist immers maar nooit. Hij ontkende en ik deelde mee evenwel geen moordenaar te zijn. We spraken af bij misschien wel de neutraalste plek ooit: de restauratie op Amsterdam Centraal. Ik was er eerder dan hij, en ik was even bang dat ik hem niet zou herkennen. Ik schoot een ober aan: ehm, ik heb voor het eerst in mijn leven een afspraak met iemand die ik nog nooit in het echt heb gezien. Een man. Kort donker haar. Nog niet binnen? Ah, weet je wat, ik ga wel vast zitten. En dat deed ik.
Hij – hij is hiernaartoe verhuisd vanuit Amerika, dus ik noem hem 'De Amerikaan' – verscheen stipt om 20.00 uur. Pak van mijn hart: een lange man! Leuk hoofd, goed haar, goed gekleed – aan de casual kant van stijlvol – goeie blik. Loenste hij iets? Zachter dan op zijn foto's. Wat volgde was een gesprek dat in niets voldeed aan de magere verwachtingen die ik van zo'n eerste bijna-blinddate had. Na afloop wist ik alles over de zwerfkat die hij verzorgde, de ontroering die hij nog voelde over de hond die hij bezat maar die ziek werd en een spuitje moest en dat hij de woorden zwerfkat, spuitje en kruidnagel in het Nederlands kende. Zijn achternaam, liefdesverleden en motieven, daar hadden we het niet over gehad. Ik had nog net weten te achterhalen wat voor werk hij deed. Vier biertjes verder zeiden we keurig kuis gedag. In de trein naar huis kreeg ik een berichtje: 'You seem like a sane person, here's my number.' Ik complimenteerde hem ook met zijn sanity, maar informeerde voor de zekerheid toch nog maar wel even naar zijn sterrenbeeld: Maagd (ai).
Fast forward naar een week of drie later: date twee. Of nou ja, date… Op weg naar het station (ik), op weg naar een eetafspraak (hij - hij had nog geprobeerd om die afspraak helemaal af te zeggen met een overwerkexcuus maar daar wilde de eetvriend in kwestie niks van weten), maar met een klein uurtje tijd voor een drankje. Hij appte dat het beoogde café stampvol zat en dat hij de tent ernaast ging proberen. 'Oh my god it's awful!' appte hij meteen, gevolgd door een 'oh wait, actually, it's not that bad.' Ik kreeg een locatieshare en stapte binnen bij het bruinste voetbalbuurtcafé ooit: posters tot én aan het plafond, een kluitje stamgasten aan de bar, twee ma Flodder-achtige types op de dansvloer – of nou ja, dansvloer, ze stonden op de vloer te dansen. De Amerikaan sprong van zijn stoel om me te begroeten (drie op de wang) en haalde meteen een drankje voor me (gin-tonic – op een lege maag weliswaar maar hé, één, hooguit twee drankjes hadden we tijd voor). Hij is leuk! dacht ik. Steeds leuker. En leek het nou zo af had hij helemaal niet (of in elk geval nauwelijks) die verwijfde wapperhandjesbewegingen die ik me meende te herinneren van de eerste keer.
We bleken veel overeenkomsten te hebben. Niet alleen op het gebied van smaak, maar we hadden ook eenzelfde soort jeugd, gezin, puberteit. We bestelden nog een drankje, en nog een. Hij appte zijn eetafspraak om de twintig minuten dat het wat later werd. Uiteindelijk stapten we, bijna twee uur nadat hij in het restaurant had moeten verschijnen en vier gin-tonics verder, de deur uit. Op een drukke stoep namen we afscheid met een soort van gehaaste en onwennige tongzoen (ik zag 'm niet meteen aankomen, hij moest immers opschieten). Ik sloeg linksaf en hij rechts.
Mijn trein zette zich net in beweging toen ik, nog geen tien minuten na ons afscheid, zijn appje kreeg: 'I've been dumped!' NEE! 'Are you still in Amsterdam?' NEE! 'Okay, let's meet somewhere in the middle. Let's meet in Hilversum. I'll hop in a taxi.' Het kostte een hele hoop van mijn verstand en wilskracht om geheel tegennatuurlijk dit GEWELDIGE plan af te ketsen. De volgende ochtend werd ik voor dag en dauw verwacht acte de présence te geven op een familieding en ik zag de bui al hangen. Nope, ik ging naar huis.
Dit is nu zeker zes maanden geleden en ik zie hem nog steeds. Niet vaak, maar dat is prima, ik hoef nu nog even niets wat in de buurt komt van een relatie. We hebben geweldige gesprekken en we zoenen wat. Ondertussen appen we, de ene dag hele lappen, dan weer dagen niet. Al heb ik wel weer zin om hem te zien. Vorige week kwam dat er bijna van, toen we 's nachts aan het appen waren (ik op een feestje, hij ook ergens uit in een andere stad) en hij in een taxi sprong om naar mij toe te komen ('It's 4.42 and I'm prepared to come your way.' 'That would be sooo cool,' antwoordde ik). Ik stuurde het adres en vervolgens bleef het stil. Hij bluft, dacht ik. Een paar uur later appte hij dat zijn telefoon leeg was en was uitgevallen en dat hij dus maar naar huis was gegaan.
Of dat waar is? Ik denk het wel. En zo niet: ook geen probleem. Dit weekend zie ik hem weer.
