Iedereen heeft wel die ene vriendin (of vriend) die veel te lang - echt veeeeeel te lang - bij die verschrikkelijke vriend of vriendin blijft.
Of die zogenaamd 'betere' helft nou gemeen is, ongemotiveerd, niet zo welriekend of gewoon een slappe hap; zij of hij blijft maanden en maanden, misschien wel jaren, bij hem of haar en je kunt echt niet begrijpen waarom.
Als je niet zo'n vriend of vriendin hebt, ben je deze persoon waarschijnlijk zelf. Want sorry dat we het je moeten vertellen, maar het is wetenschappelijk bewezen dat elke vriendengroep wel zo'n jongen of meisje heeft.
Oké, dat is een verzinsel.
Sunk Cost Effect
Maar er is wel degelijk een wetenschappeljke term voor het blijven bij iemand als je duidelijk niet in een goede relatie zit.
Het heet het 'Sunk Cost Effect', oftewel het 'verzonken kosten-effect'.
De verklaring hiervan is dat je, als je een bepaalde hoeveelheid tijd/moeite/geld/emoties hebt geïnvesteerd in iets of iemand, je in een situatie blijft met de hoop dat deze verbetert, ook al is al het bewijs daar dat dit niet gaat gebeuren.
Vergelijk het me een uitgaansavond waarbij je eerst uren in de rij staat om binnen te komen in 'n club, dan 20 euro entree betaalt, om er vervolgens achter te komen dat de discotheek leeg is, de cocktails 14 euro kosten en de muziek ruk is.
Wat doe je dan? Neem je je verlies? Of maak je er het beste van?
Natuurlijk hangt je antwoord er ook vanaf of er andere goede mannen - we bedoelen clubs - te vinden zijn.
Hetzelfde gebeurt in een relatie: hoe langer je bij iemand blijft, hoe meer je emotioneel in diegene en de relatie investeert en ook financieel (denk aan een gedeeld huis, vakanties samen, een kat) en hoe minder snel je dus wegloopt.
Dat zegt tenminste dit onderzoek van Springer Study.
Dus een volgende keer dat je jezelf of een vriend(in) berispt voor het te lang in een relatie blijven hangen die al te veel huilbuien heeft gekost, bedenk je dan dat dit niks te maken heeft met emoties: het is wetenschap.
Tijd dus om die kosten-batenanalyse op te stellen.
