(Waarschuwing: dit artikel bevat meer vragen dan antwoorden. Ik ben er namelijk zelf ook nog niet uit.)
Het regelen van een bruiloft is leuk, maar ook veel gedoe: de gastenlijst, jurk, tafelschikking en bloemontwerpen bezorgen menig aanstaande bruid (ja het is toch vaker zij dan hij die het regelt) slapeloze nachten. Maar eigenlijk hebben de echt belangrijke beslissingen bij een voorgenomen huwelijk niks met die ene dag te maken.
Praktische trots
Een veel lastigere (ja, echt VEEL lastiger dan die jurk) vraag is: hoe ga je jezelf na de bruiloft noemen? En hoe gaat de rest van de wereld je noemen? Oftewel: houd je je 'meisjesnaam'– wat een denigrerende, niet-feministisch rotwoord eigenlijk – of houd je je mans naam aan? En voer je die eventuele nieuwe naam dan alleen op officiële documenten (naast je meisjesnaam) of onderga in het werkende leven ook een naamsverandering? Het lijkt wellicht iets marginaals, het is 'maar' je naam, maar eigenlijk staat een naamsverandering symbool voor grotere vraagstukken. Is het bijvoorbeeld wel feministisch om je mans (of vrouws) naam aan te nemen? En hoe belangrijk is die naam voor je identiteit?
Objectieve antwoorden op al deze vragen heb ik niet, maar ik kan wel vertellen wat ik besloot toen ik vorig jaar trouwde. Ik ben trots op mijn man en blij dat ik bij hem 'hoor', maar ik voer nog steeds op alle officiële documenten en in mijn werk mijn meisjesnaam. Ten eerste omdat ik dat nou eenmaal zo gewend ben, ik heb deze naam al 30 jaar. Ten tweede om praktische redenen: als journalist kennen mensen (niet dat ik zo populair ben, maar toch) me inmiddels onder mijn eigen naam en anders moet ik ook al mijn mailadressen en website veranderen. Ten derde omdat ik mijn eigen naam nou eenmaal mooier vind. Ten vierde omdat ik het belachelijk vind dat het gebruikelijk is dat vrouwen wel de naam van hun man aan nemen maar omgekeerd niet – al is dat laatste trouwens inmiddels wel mogelijk. Ten vijfde omdat ik trots ben op mijn familie en onze naam graag voortzet.
En dan: kinderen
Ok, die eerste beslissing heb ik genomen. Maar dan komt ooit de volgende stap in het leven. First comes love, then comes marriage, then comes…. Kinderen dus. Je mag in Nederland sinds 1998 kiezen of die de naam van de vader of moeder (en sinds kort ook van of de meemoeder- of vader) krijgen, allebei kan niet. Het kan dan onhandig zijn als je kinderen je partners naam hebben en jij je meisjesnaam hebt gehouden, want hoe kan je dan bewijzen dat het jouw kinderen zijn? (Het is te hopen dat ze jouw ogen hebben.) En vinden de kinderen het niet raar dat mama of papa een andere naam heeft? Dan bepaalt die naam wel deels je identiteit, bij wie jij hoort en met welke mensen je een familie vormt.
Vorige week ben ik 'gezwicht' en koos ik ervoor op mijn nieuwe rijbewijs wel e/v ('echtgenoot van') en dan de achternaam van mijn man te vermelden. Dit om praktische redenen, namelijk zodat de politie straks niet denkt dat ik een vreemde ben die die hummeltjes achterin ontvoerd heb – er vanuit gaande dat ze zijn naam krijgen. Een echte oplossing voor mijn namendilemma heb ik verder nog niet, maar ik kijk wel eens jaloers naar Spaans- en Portugeessprekende landen waar kinderen automatisch de achternamen van beide ouders krijgen. Klinkt ook chiquer, si o no?
