Toen ik terug was gekomen uit Barcelona, nam ik mijn vriendin in mijn armen. Ik zat vol verhalen en gooide meteen de eerste associatie eruit: 'Je moet een knuffel zeven seconden vasthouden om serotonine vrij te maken in je hersenen,' mompelde ik tegen haar nek. 'Hoe kom je daar nu weer bij?' vroeg mijn vriendin, terwijl ze haar hoofd naar achteren bewoog om me aan te kunnen kijken. 'O, dat zei iemand in Barcelona,' sprak ik luchtig terwijl ik haar blik ontweek, en ik ging snel naar boven om mijn tas uit te pakken.
Iemand. Terwijl ik mijn vuile wasgoed op een grote berg gooide, dacht ik aan het meisje dat dit pseudowetenschappelijke feit met me gedeeld had tijdens ons afscheid. Lucy, heette ze eigenlijk. Dat wist ik heel goed.
Er was op zich niets gebeurd, die knuffel was ongeveer het enige lichaamscontact tussen ons geweest. En ik vond haar objectief gezien niet eens zo heel aantrekkelijk. Waarom had ik Lucy dan opeens verzwegen, haar vliegensvlug in 'iemand' veranderd? Natuurlijk had ik wel met haar geflirt. Ik dacht aan hoe we 's nachts door de nauwe straatjes van El Born trokken, op zoek naar het volgende café, mijn broertje, Rob, Paloma, Lucy en ik. Het is opvallend hoe snel je een hechte groep kunt vormen, en hoe binnen zo'n groep altijd seksuele verhoudingen ontstaan.
Rob en Paloma vormden een Spaans-Amerikaans stel en waren vrienden van mijn broertje, Lucy was bij hen op bezoek vanuit de VS. Aantrekkingskracht hangt in sterke mate af van de omstandigheden, van wie er voorhanden is. Maar ik had wel vaker met andere meisjes geflirt, dat was nooit een probleem geweest. Waarom schaamde ik me er dit keer voor?
Misschien kwam het doordat het hipstervrienden van mijn drie jaar jongere broer waren, waardoor ik me opeens een saaie dertigerzak voelde. Of misschien kwam het door dat moment in de metro, toen ik een mooie vrouw nastaarde en tegen mijn broertje verzuchtte: 'Ik zou toch nog weleens met een echte latina naar bed willen.' Waarop hij zei: 'Hm, ik weet niet, ik besef hier juist hoe prachtig mijn eigen vriendin is, hoe erg ik haar mis.' Hij staarde met een gelukzalige glimlach voor zich uit, en ik voelde me een enorme eikel.
Sowieso kijk ik vooral naar andere meisjes als het helemaal niet goed met me gaat. Zodra ik word overvallen door angst – dankzij mijn werk bijvoorbeeld – uit zich dat in geilheid. Vluchtseks. Daarom verbaast het me ook niet dat antidepressiva funest zijn voor je libido: als je gelukkig bent, wil je niet neuken. Liefdesgoeroe Dan Savage van de podcast Savage Lovecast vindt daarom dat je seksuele spanning met een ander gewoon op je partner moet projecteren, dan is het alleen maar goed voor je relatie. Stiekem fantaseren tijdens de seks.
Drie dagen later vertelde ik mijn vriendin in bed dat 'iemand' een naam had. Ze slaakte een zucht van verlichting. 'Wow, ik voelde al dat er iets was. Fijn om te horen dat ik niet gek ben.' Ik lachte en zei dat ik ook niet goed wist waarom ik gelogen had. 'O,' zei ze, 'dat lijkt me duidelijk. Je was ongelukkig vanwege je werk en omdat je ouder wordt en toen was je in Barcelona met zo'n jong hip groepje en werd je opeens een beetje bang-geil, waar je je dan voor schaamt. Dat lijkt me duidelijk toch? Niets mis mee, welterusten.''
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in ELLE maart 2017.
Rutger Lemm (1985) is schrijver. Zijn openhartige debuut Een Grootse Mislukking verscheen in 2015 bij De Bezige Bij. Zijn tweede boek, Vertel me een verhaal, is in de maak, evenals de documentaire Etgar Keret: based on a true story, die hij draait met Stephane Kaas.
