Karlijn Brinkman heeft een relatie met Omran, een Syrische vluchteling. Over die relatie schrijft ze haar column voor ELLE.nl. Na deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6 en deel 7 is het tijd voor deel 8:
'Ik zit op de bank met een schrift. Omran zit op de bank met zijn telefoon. Ik zit te schrijven over Omran en Omran zit te praten over iets wat ik niet begrijp. Hij praat Arabisch. De mooiste taal die ik ooit hoorde, maar misschien vind ik dat alleen omdat het wordt gesproken door het mooiste mens dat ik ooit ontmoette.
Hij vertelt iets aan de jongen aan de andere kant van de lijn en ze moeten samen heel hard lachen. Dat spleetje.Wanneer Omran Arabisch praat is het alsof er aan me wordt voorgelezen uit een sprookjesboek. Alsof hij vertelt over lange blonde haren en rode kapjes en over grote bozen wolven en kruimels strooien op de weg.
Mijn schrift ligt nog steeds voor me en ik doe alsof ik erin schrijf. Eigenlijk teken ik rondjes en denk ik terug aan een bevrijdingsfestival waar we een paar maanden geleden waren. Samen met wat vrienden hadden we besloten een kijkje te nemen bij het feest waar de ultieme vrijheid uit de speakers dreunt. Ergens tussen de ene en de andere artiest in, draaide een dj op leeftijd wat nummers die iedereen op het terrein kende maar die niemand eigenlijk wilde kennen. Iets met 'gas op die lolly en gaan, gaan, gaan.' En iets met 'oh, het is weekend, ik weet niet wat je doet. Fissa, fissa, fissa, fissa, fissa is wat ik zoek.' En terwijl niemand eigenlijk écht blij was dat de nummers werden gedraaid, sprongen we en dansten we en lachten we.
En Omran sprong en danste en lachte het hardst van iedereen. 'Fissa, fissa, fissa,' zong hij mee. Zijn haar vloog in het rond en dat spleetje, dat eeuwige spleetje verblindde de buitenwereld toen Omran nog harder begon te lachen. Ik hou ervan hoe hij na alles wat hij heeft meegemaakt nog steeds de vrolijkste persoon is die ik ken. Daar op dat grasveld, tussen zwetende bierdrinkers, daar lachte Omran de wereld tegemoet. Hoe doet hij dat, altijd maar lachen? Niet zomaar lachen, maar oprecht lachen. 'Fissa, fissa, fissa,' zing hij nog harder. En dan, op het moment dat het nummer dat iedereen kende maar niemand wilde kennen abrupt stopte en we met z'n allen wat versuft naar de dj staan te kijken, op dat moment begreep ik opeens waarom Omran met een eeuwige grijns stond mee te zingen met een nummer dat hij niet eens kende. 'Fissa betekent scheet in het Arabisch,' zegt Omran.
Ik weet het zeker. Arabisch is het mooiste sprookje dat ik ooit hoorde.'
Krijg je geen genoeg van Karlijn? Snappen we. Hier volg je haar op Instagram.
