Mijn jaarlijkse winterreis eindigde op een klein eiland in het oosten van de Filipijnen, waar net een tyfoon overheen was geraasd en 48 uur later de volgende zou arriveren. Een aardig meisje dat ik op het vliegveld ontmoette vertelde me dat zij en haar man een 'really special place' hadden, en dat ik daar kon slapen. Ik reisde in mijn eentje, wat altijd goed is voor nieuwe levenslessen en ervaringen. Mijn stelregel is dan ook dat het avontuur pas begint waar het plan eindigt, dus daar ging ik.
Achter op de scooter, over modderige paadjes en volledig overstroomde wegen, met overal palmbomen die dapper hun best deden ondanks de grijze regen nog een beetje tropisch voor de dag te komen. We reden langs het strand en de luxe hotels, sloegen linksaf de bosjes in en kwamen aan bij een verregend terrein met een klein bamboe hutje waar een tiental mensen al zat. 'So now that we are all here, let's start with the house rules,' sprak een man, die haar man was. 'I'm a bit stoned so it might take a while.'
Hij vertelde dat hij Survivor heette. Dat was niet z'n echte naam, maar wel wie hij echt was, 'and that is what's it all about.' De huisregels werden verpakt in een wervelende monoloog. Dat dit een plek was waar niemand elkaar veroordeelt, dat we het goede maar ook het slechte in ons naar boven mochten halen, dat we de puurste versie van onszelf moesten vinden en dat we vanaf nu één familie waren. De joint ging nog eens rond, maar van wie de lippen waren die hem rookten kon ik nauwelijks zien. De storm had het eiland ontdaan van elektriciteit, het was al een week donker. 'Except in our hearts,' sprak hij. 'You are now where you needed to be. Welcome home.'
Een Frans meisje kroop in zijn schoot en begon hartstochtelijk met hem te zoenen. Het meisje dat me hier naartoe had gebracht was ondertussen bezig met iets wat op lsd leek, terwijl een Zwitserse jongen haar een semi-erotische massage gaf. Niemand leek er iets van te vinden.
Hoe langer ik daar zat, hoe meer het begon te dagen dat ik in een soort sekte terecht was gekomen. Een reizigerssekte, waar mensen maar blijven en blijven, de echte wereld met de dag meer afstoten en vergeten, waar elke vorm van comfort als ballast wordt gezien. Een groep die algemeen gangbare leefregels als opgelegd construct van een maatschappelijk stelsel ziet, waar je als uniek individu wordt opgeslokt en vervolgens uitgespuugd als een volgzaam schaap. Een groep die daar bovendien zo gepassioneerd over kan vertellen, dat je het bijna gaat geloven.
Ik vroeg Survivor of het meisje dat inmiddels half naakt met de Zwitser in een hoek van de hut lag zijn vrouw was, en of hij het niet gek vond dat ze het met een ander deed. Hij pakte m'n handen en vertelde dat niemand iemands vrouw is, en niemand iemands man; dat ieder mens van zichzelf is. Bovendien, iedereen moet doen wat op dat moment goed voelt. En daar zei Survivor iets waar ik wat mee kon. Want misschien ben ik toch minder avontuurlijk dan ik graag wil geloven. Misschien hecht ik meer waarde aan structuur dan ik wil toegeven. En misschien is dat de levensles die Survivor me onbedoeld heeft meegegeven, die vooral goed smaakte toen ik bedankte voor de gastvrijheid, onder afkeurende blikken van de groep de hut verliet en een klein uur later in een doodnormaal hotel met een biertje naar de regen luisterde. And that's what it's all about.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in ELLE april 2017.
