'We waren een halfjaar samen en zaten te mijmeren over de zomer die voor ons lag. Het was tijd voor onze eerste grote reis, vonden wij. Geen stedentripje, nee, we wilden ver weg. Minstens drie weken. Later in relaties zijn reisvoornemens vaak het startschot voor een ellenlang vooronderzoek. Er wordt uren op internet gestruind, eindeloos gezocht naar bestemmingen en er vinden doodvermoeiende discussies plaats: over de helende werking van de natuur versus de vreugde van de stad, of over de rijke Aziatische keuken versus het armoedige culinaire aanbod van Colombia. Tegen de tijd dat je er samen eindelijk uit bent, ben je ook echt toe aan vakantie. Meestal duurt de reis zelf korter dan deze "voorpret". De term voorpret is een rekbaar begrip. Maar wisten wij veel, we waren smoorverliefd, na zes maanden gaat alles nog impulsief. "Waarom gaan we niet nu boeken?!" riep ik overmoedig. "Geweldig idee!" antwoordde zij.

En dus liepen we meteen naar het reisbureau. Binnen een half uur stonden we weer buiten, met twee retourtickets Thailand. Reden voor champagne, al was destijds zelfs het opkomen van de zon reden genoeg voor champagne. Wij dachten dat we een prachtig liefdesavontuur tegemoet gingen en waren ons van geen kwaad bewust. Maar toen we de reisplannen enthousiast aan onze vrienden mededeelden, keken die ons paniekerig en bezorgd aan. Samen op reis? Een maand? Waren we wel goed bij ons hoofd? Wisten we wel hoe groot de druk was die reizen op een beginnende relatie kon leggen? Hoeveel prille liefdes er wel niet gesneuveld waren door te veel dagen op elkaars lip te zitten? Waarom gingen we niet tien dagen naar Frankrijk om eens aan elkaar te wennen in een vakantiesetting? Dit zou een grote test worden, een rampzalige afloop lag voor de hand… De waarschuwingen werden stevig uitgesproken, alsof wij niet samen naar Thailand zouden gaan, maar op het punt stonden elkaar naar Temptation Island te sturen.

k zag mezelf al eindigen in een vrouwenglossy of op Blendle: "Hoe onze liefdesreis eindigde in een helse break-up."

Stilletjes begonnen we ons toch een beetje zorgen te maken. Ik zag mezelf al eindigen in een vrouwenglossy, maar dan niet met een eigen column, nee, in een artikel van mijn (dan ex-)vriendin. Een geheide clickhit op Blendle: "Hoe onze liefdesreis eindigde in een helse break-up." Natuurlijk met gefingeerde namen, maar onmiskenbaar gestoeld op onze ellende. Opgejaagd door alle doemscenario's informeerden we elkaar dus maar, overdreven zorgvuldig, over onze wensen en gebruiken op reis. Met een veel te uitgebreid reisschema landden we in Bangkok. 'Wat wil jij vanavond doen?' vroeg ik gespannen. 'Nee, wat wil jij vanavond doen?' We struinden door de straten en eindigden ergens in een hotelbar op de bovenste verdieping van een wolkenkrabber. Bij de derde cocktail verzuchtte ik opeens: "Waar zijn we nou mee bezig?" "Geen idee!" "Weet je, ik heb helemaal geen zin om te gaan fietsen in Chiang Mai!" "Ik ook niet!" klonk het opgelucht, en we barstten in lachen uit. Pure ontlading. Terwijl we er nog eentje bestelden, smeten we onze reisplanning van het dak. Een dag later vlogen we naar Koh Tao, een tropisch duikeilandje. Veel ruzie hebben we daar niet meer gemaakt. Van een van de bevriende onheilsvoorspellers kregen we na twee weken een berichtje: of we ons reisgeluk wat minder konden delen op Instagram. "Er zijn ook mensen met liefdesreistrauma's, tortelduifjes. Voor ons is zo veel zorgeloze vakantievreugde zout in de wonden."'

Johan Fretz (1985) is schrijver en cabaretier. In het najaar verschijnt zijn tweede roman: Hotel Torarica, een oergeestige en ontwapenende roadtrip door Paramaribo, Suriname. Daarnaast is hij vanaf september door het hele land te zien met zijn theatershow De zachtmoedige radicaal. Volg hem op Instagram: @johanfretz

De originele versie van deze column verscheen eerder in ELLE juli.