Een date kan verrassen, vermoeien, plots escaleren, zich ongemerkt over een heel weekend uitspreiden, verliefd maken, empoweren of juist gedesillusioneerd achterlaten. Hoe dan ook, een date wordt áltijd een verhaal – op z'n minst voor je vrienden. En op ELLE; want zeg eerlijk, hoe zonde is het als we de verhalen voor onszelf houden?

Na deel 1 en deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7 en deel 8, nu deel 9:

'Nou is deze meid al jarenlang gelukkig in de liefde met dezelfde man, maar er was een tijd dat de date-avonturen elkaar rap opvolgden. Zoals mijn beste vriendinnetje in groep acht als welgemeend advies in mijn agenda schreef: "Mannen zijn als bussen: als er een te laat komt, neem je de volgende." Ik nam die uitspraak ter harte en had hem nog net niet over mijn buik getatoeëerd, maar wel op een tegeltje boven mijn bed gehangen.

Goed, date-avonturen dus. Van een Amsterdamse boekhouder tot een Canadese kunstenaar, ze kwamen allemaal voorbij. Als bussen ja. De raarste chauffeur van het voertuig des levens was toch wel een Chileense hardloper. Echt, je bedenkt het niet.

Aangezien ik hardlopen een volksepidemie vind en niet eens weet waar Chilli precies ligt, hadden we weinig gemeenschappelijks om over te praten. Sterker nog, praten ging sowieso vrij lastig aangezien er geen gemeenschappelijk taal was die we allebei goed beheersten. Ja, lichaamstaal, dat ging prima. Maar verbaal communiceren: mwah. Zijn Engels was erg geïmproviseerd (lees: niet bestaand), mijn Spaans een grapje. En toch, toch vond hij het sexy als ik Español sprak.

Zo vond hij het enig als ik onze drankjes bestelde in een bar. Als ik de legendarische woorden "dos biros por favor" quasinonchalant mijn mond uit liet rollen glom hij van trots (of leedvermaak, ik kwam er nooit achter). Pas later hoorde ik dat een biertje een cerveza heet. Maar goed, het raarste: hij vond mijn Spaanse gebrabbel vooral leuk, ik verzin dit niet, in bed.

Si. Siiiii. Kijk, dat gaat nog wel. Maar hij had er vooral schik in als ik specifieke tips gaf in het Spaans. Nogmaals: Yo no hablo español. Dus dat klonk ongeveer zo: "Uhm, esta possible de zoenen de.. (zelf invullen)?" En dan werd meneer hondsdol.

https://media.giphy.com/media/SsgJXtKvhUqha/giphy.gif

Na een paar weken zomerpret was de rek er een beetje uit, dus probeerde ik dat met handen en voeten duidelijk te maken. Je zou verwachten dat het stopteken internationaal erkend en herkend wordt. No. Het gebaren van "jij" (naar hem wijzend) en "ik" (op mezelf) en dan "finito" terwijl ik met mijn vinger zogenaamd mijn keel doorsneed? Dat stuitte op behoorlijk wat weerstand, iets met een familiegeschiedenis en de maffia. Wat niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks, dacht ik zo. Dus ik sloeg heel dramatisch met een vlakke hand tegen zijn wang, draaide me om als een Zuid-Amerikaanse diva inclusief haarflip, en liep weg.

Wat denk jij? Hoor ik opeens achter me iemand roepen met een Spaanse tongval: "Por favor, blijf nou, señorita!" Bleek dat hij me als de liefde van zijn leven zag, de afgelopen weken in het geheim Nederlands had geleerd en me ten huwelijk wilde vragen. Au. Uhm, unos biros por favor?'