Iedere maand schrijf een man voor ELLE over de liefde. Deze keer: Jerry Hormone.

Jerry Hormone (1982) maakte furore met Rotterdamse bands als The Apers, Anne Frank Zappa en The Jerry Hormone Ego Trip. Onder de naam Jeroen Aalbers schreef hij de meer dan honderd titels tellende kinderboekenserie Borre, die in het Chinees en het Koreaans is vertaald. Hij maakte begin 2016 zijn literaire debuut met Het is maar bloed en publiceerde verhalen in o.a. Das Magazin, De Revisor en De Titaan, runt het tijdschrift Strak en schrijft columns voor Nieuwe Revu.

'Toen een homoseksuele kennis me jaren geleden over Grindr vertelde, was ik strontjaloers. Een app voor vluchtig seksueel contact. Oh, what a joy. Maar ja, wel vluchtig seksueel contact met mannen. En mannen, die lust ik helaas niet.

"Kop op," zei de kennis. "Je kan er donder op zeggen dat er binnenkort iets vergelijkbaars voor hetero's komt."

"Het is maar goed dat je homo bent," zei ik terwijl ik meewarig het hoofd schudde, "want van vrouwen begrijp je duidelijk geen ene fluit. Alsof die zich op zo'n app te grabbel zouden gooien."

Boy, was I wrong. Niet veel later installeerde single Nederland massaal Tinder op de mobiel en stortte zich in duizend-en-een onenightstands. En de vrouwen in mijn omgeving deden in het opscheppen over zowel de kwali- als kwantiteit van hun veroveringen niet onder voor de mannen. Hoera voor de vrouwenemancipatie!

Een van die scharrels is een jonge schrijfster, die ik nooit eerder in het echie had gesproken, maar met wie ik wel bevriend was op Facebook.

September vorig jaar verliet ik mijn vriendin en ging dan ein-de-lijk zelf ook op Tinder. Ik swipete me een ontstoken duimpees. Alsof het een spel was dat ik uit moest spelen. Ik zou ze verdomme allemaal eens effe lekker te grazen nemen.

Maar al snel bleek dat mijn vluchtige seksuele contacten niet zo vluchtig waren. De meeste van mijn onenightstands werden vaste scharrels. Want naast mooi en lekker, bleken de vrouwen in kwestie ook lief, grappig en slim. Het was veel meer dan alleen maar naaien. Het was ook samen eten, drinken, een film kijken, je favoriete boek aan elkaar uitlenen. Lachen en troosten.

Na anderhalve maand swipete ik eigenlijk enkel nog uit gewoonte. Niet om af te spreken. Daar had ik geen tijd meer voor. M'n agenda stond al vol met m'n lieve vaste scharrels.

Een van die scharrels is een jonge schrijfster, die ik nooit eerder in het echie had gesproken, maar met wie ik wel bevriend was op Facebook. Ik zag haar op Tinder en ik dacht: hé, dat lekkere wijf ook hier? Maar wacht eens even… heeft die niet een vriend?

We matchten. En ik tik dus: "Hé, heb jij niet een vriend?"

Zij: "Klopt."

"Wat doe je op Tinder dan?"

"Open relatie."

We spraken af. Niet in een café om onder het genot van een kop koffie eerst een beetje de kat uit de boom te kijken, maar meteen bij mij thuis. Ze bleef een uur of zes. We naaiden, uiteraard. Maar rookten ook sigaretten uit het raam, dronken gin-tonics en bestelden Thais. Ook spraken we uitvoerig over mijn onverklaarbare voorliefde voor fluoroze ondergoed (want waar de fuck komt zo'n fetisj nou weer vandaan?!) en haar open relatie.

"Hij weet dat je hier bent?" vroeg ik.

"Ja, dat weet hij."

"En dat vindt hij niet erg?"

"Nee. Ik heb hem je Facebookpagina laten zien. Hij vond je nou niet bepaald een bedreiging."

"Dat is fijn om te horen, denk ik."

In de maanden erna spraken we om de paar weken af. Naaien, roken, drinken, eten en veel, heel veel ouwehoeren. En lachen. En troosten.

Tot ik een vrouw ontmoette, voor wie ik het scharrelen met anderen wilde laten. "Ik vind het niet leuk," zei de jonge schrijfster. "Maar ik begrijp het. Ik begrijp het en ik gun je iemand die net zo veel van jou houdt als ik van mijn vriend."

Sindsdien spreken zij en ik om de paar weken af. We roken, drinken, eten en ouwehoeren veel, heel veel. En we lachen. En we troosten. Alleen naaien doen de jonge schrijfster en ik niet meer. Maar misschien juist daarom is ze een van de belangrijkste personen in m'n leven geworden.'

Dit artikel verscheen eerder in ELLE.