Ik ben een pro in online daten, maar al scrollend en swipend ben ik gewoon nog hartstikke single en ik vraag mezelf regelmatig af: kun je nog offline liefde vinden in een Tindertijdperk? We swipen, scrollen, liken, tikken naar hartenlust voor het vinden van dé match, of de liefde van ons leven voor één avond. Maar de romanticus in mij vraagt zich af of je hém kunt vinden zonder apps, sites en swipes.
Het is veel te simpel
Ik denk dat het antwoord ja is (want romanticus). Maar het is wel tijd voor actie, want ik geloof ook dat we wel erg lui zijn geworden in de liefde. Ik spreek maar even in we-vorm, omdat ik hoop dat ik niet de enige ben met deze luie liefdesmentaliteit. Want wat is het tegenwoordig simpel: daten. Voorheen bestempelde ik mijn manier van daten vooral als efficiënt. 'Ik date alleen nog maar online, wat een uitkomst!' Maar dat is het niet, het is makkelijk, lui, allesbehalve pro-actief. En dat is killing. Want: waarom afstappen op een man in de kroeg als je even makkelijk een online profiel kunt liken. Wel zo veilig en snel. De manier waarop ik 's ochtends het nieuws lees of door mijn Instagramfeed scrol, zo scrol ik ook door mijn online datingapps. Next. Next. Next.
Tunnelvisie
Het is niet alleen luiheid wat deze apps veroorzaken: ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik te kritisch ben en niet meer opensta voor iemand die misschien wel een geweldige aanvulling op mijn leven is, ondanks dat zijn online beschrijving of openingszin me niet van mijn stoel laat vallen. Als je iemand in de kroeg tegenkomt heb je ook geen idee hoe oud hij is, hoe zijn vakantiekiekjes eruitzien en hoeveel gemeenschappelijk vrienden jullie hebben. Je gaat het gesprek aan: je bent openminded en laat je verrassen. Na een gesprek weet je vaak: hij is leuk of niet. Dat is effectief. Daarbij ook gewoon veel leuker dan hele avonden profielen checken en eerst twee weken berichten naar elkaar tikken voor je weet of-ie 'geschikt' is om met je op date te gaan.
Meer dan een online profiel
'In het wild' ga je misschien wel sneller op je bek. Maar je staat toch minstens zo snel weer op. Bovendien is dit offline wederzijds jagen des te interessanter. Want hoeveel leuker is het als een man in de rij van de Appie op je afstapt, dan dat iemand je online een knipoog stuurt. En dan kom je er misschien wel achter dat het geen bal uitmaakt dat hij niet aan ieder punt van je lijstje voldoet (waarop je 'm online dus allang had afgekeurd). Misschien zorgt die live-connectie er ook wel voor dat we wat leuker met elkaar omgaan tijdens het daten.
Dus, voor iedereen die vandaag nog alleen is en de afgelopen maanden of misschien wel jaren swipend heeft doorgebracht: laten we allemaal dit experiment aangaan (dit zeg ik net zo hard tegen mezelf). Laten we in de rij bij de kassa voor de verandering niet staan swipen, maar gewoon even kijken wie er achter ons staat. En die jongen die naast je zit in de trein, niet op Happn opzoeken, maar gewoon aanspreken. Misschien is het wel de liefde van je leven. In het 'ergste' geval heb je een spontaan gesprek gehad met een wildvreemde. Ook niks mis mee.
