Of nouja - niet meer kunnen, niet meer kunnen. Zo zuurpruimerig zijn we nu ook weer niet. Maar bij onderstaande zinnen krommen onze tenen toch op zijn minst een beetje en we willen de madness graag stoppen. Daarom: zes zinnen die we best een beetje zat zijn.
‘Een slechte eigenschap? Ik ben heel perfectionistisch.’
Nog even los van het feit dat het tegenwoordig super makkelijk is om perfectionist te zijn (hoezo kunnen mensen dat eigenlijk allemaal maar over zichzelf roepen zonder te hoeven bewijzen dat ze niet stiekem aartslui zijn?), is dit wel de aller-, aller-, aller-onorigineelste zin ooit tijdens sollicitatiegesprekken.
‘Een stukje emotie/eigenheid/creativiteit/inlevingsvermogen/whatever.’
Een stukje evennormaaldoen, graag.
‘Het is wat het is.’
Deze zin verdient een prijs in de orde van de dooddoeners.
‘Het kwam gewoon op mijn pad.’
Even negerend dat er helemaal geen ‘pad’ bestaat: dingen komen áltijd op je pad. Je tram ’s ochtends, je salaris elke maand, en ja - ook dat ene dat gewoon opeens op je pad kwam. Wonderlijk.
‘Het overkwam me.’
Zelfde categorie, maar deze is dan weer leuk om ironisch te gebruiken als je ’s iets to-taal aan jezelf te danken hebt (verschrikkelijke brakheid na een nacht doorhalen, bijvoorbeeld).
‘Helemaal leuk.’
De vorige keer was het half leuk, en nu dus helemáál, en meer dan helemaal bestaat er niet, kun je nagaan hoe LEUK het dus is.
‘Ik ben een control-freak.’
Als er één woord is dat nog meer aan inflatie onderhevig is geraakt dan ‘perfectionisme’, dan is het wel ‘control-freak’. Rasechte control-freaks zijn er heus niet zoveel en we vermoeden dan ook dat er een heel volk zit te overdrijven over haar eigen controlfreakerigheid. Ook vaak gezien: mensen die debiel gedrag vergoelijken met het zijn van een control-freak. Nee: als je een hele vakantie/date/afspraak volplempt met je eigen ideeën is dat geen bewijs voor het zijn van 'een enorme control-freak', dan ben je gewoon drammerig.
