Het is crisis in Hollywood. Al ruim één week gaat het over maar één ding: #OscarsSoWhite. Ofwel, het enorme gebrek aan diversiteit op de lijst genomineerden voor de Oscars.

Niemand heeft het één week na de bekendmaking van de nominaties nog over de acteurs die kans maken op de prijs (arme Leonardo, is het eindelijk zijn jaar, krijg je dit...). Er wordt daarentegen wel volop gesproken over een boycot van de ceremonie en over 'drastische maatregelen' die de Academy moet nemen om het probleem aan te pakken.

Ik was afgelopen weekend in Hollywood. In Beverly Hills en bij de Walk of Fame was weinig te merken van de crisis. Wel waren de beroemde, witte letters van Hollywood alle dagen gehuld in wolken waardoor ze nauwelijks waarneembaar waren. Noem het symbolisch. 

Nu was ik er overigens niet voor de filmindustrie, maar voor een evenement van Netflix. En tv is, zoals ik vorige week al schreef, een medium dat een stuk verder is dan Hollywood als het op diversiteit aankomt. Na mijn weekendje L.A. durf ik te zeggen dat vooruitstrevend en divers zeker geldt voor het aanbod van Netflix (op Adam Sandler en zijn slechte humor na wellicht...).

VERGAPEN AAN PEDRO PASCAL
In de acht uur die het evenement van Netflix duurde, vond ik mezelf in één gang met OITNB-ster Laverne Cox. Zat ik aan tafel met de lesbische en Afrikaans-Amerikaanse Master of None-actrice Lena Waithe. Vergaapte ik mezelf aan de Afrikaans-Amerikaanse Mike Colter (Marvel's Jessica Jones/Luke Cage) en de Chileens-Amerikaanse Pedro Pascal (Narcos). Luisterde ik naar Aziz Ansari en Alan Yang die, omdat ze zichzelf niet terug zagen in het bestaande tv-landschap als Amerikaans-Aziaten, hun eigen, vreselijk grappige en treffende serie (MoN) creëerden. Struikelde ik bijna over het hondje van de 78-jarige Jane Fonda. Leerde ik dat Baz Luhrmans muzikale serie The Get Down die zich afspeelt in The Bronx in de jaren '70 op 12 augustus online komt. En sprak ik met Krysten Ritter, Carrie Anne Moss en Rachel Taylor over de oprecht sterke, intelligente en onafhankelijke vrouwen die ze vertolken in Jessica Jones. (Nogmaals, als je Jessica Jones nog niet hebt gezien, hier 6 redenen waarom je MOET kijken.)  

Nu liep ik overigens ook bijna tegen Fuller House's Kimmy Gibbler (Andrea Barber) op, wat toch een bizarre ervaring is voor iemand die is opgegroeid met Full House, en hoorde ik Jane Krakowski en Tituss Burgess van Unbreakable Kimmy Schmidt (terecht) opgewonden smiespelen over de aantrekkelijkheid van Narcos' acteur Boyd Holbrook. Maar dat terzijde.  

IS HET DE SCHULD VAN TV?
Een artikel op IndieWire gooide deze week een theorie online dat de Oscars zo lelieblank zijn juist omdat de televisiewereld zo vooruitstrevend is. Want de diversiteit beperkt zich niet tot Netflix.

Shonda Rhimes, een Afrikaans-Amerikaanse vrouw, is de koningin van netwerktelevisie met successeries als Grey's Anatomy en Scandal. Een van de meest geprezen shows van het afgelopen jaar, was Transparent over een trangsgendervrouw. Een van de meest succesvolle series van het moment, is Empire. En komedies als Fresh of the Boat (over een Taiwanese familie in Amerika) en Jane the Virgin zijn in Amerika vreselijk populair. Net als het momenteel veelbesproken Mr. Robot (met een Egyptische-Amerikaan in de hoofdrol).

Waarom zou je, als niet-blanke, niet-heteroseksuele, niet-mannelijke filmmaker, het überhaupt nog proberen in Hollywood wanneer televisie zoveel meer mogelijkheden biedt?

Het gaat er de komende weken om spannen waar de #OscarsSoWhite-beweging heengaat. Het lijkt er ondertussen op dat de Academy snel met een (tijdelijke) oplossing moet komen. Anders zou het zomaar kunnen dat hele evenement straks door half Hollywood wordt geboycot (arme Leo, krijg ie eindelijk een Oscar, is de zaal halfleeg...).

Mocht het nou zo zijn dat het 28 februari echt not done is om de ceremonie te kijken, dan weet je in ieder geval wat je wél met een gerust hart kunt kijken. (En als je Jessica Jones al hebt gezien, dan tip ik hierbij Master of None. Enjoy!)