Tinder ligt sinds een kritisch artikel van Vanity Fair een beetje onder vuur. ELLE.com's Alyssa Bailey is in ieder geval klaar met de app, en vertelt waarom.

THE USUAL
Het overkwam me vorige week. Een jongen op Tinder, die een maand geleden nog flink berichtte maar daarna weken niets liet horen, stuurde me opeens weer iets. Hij was leuk, maar… ik had er gewoon geen zin in.

Misschien was ik afgemat, misschien was ik moe. Misschien was het zijn gezicht: hij leek op een kerel met wie ik ooit datete. Misschien was het zijn baan: hij was een freelance fotograaf, iets dat ‘rare werkuren’ schreeuwde. Of misschien was het die plotselinge verdwijning van een paar weken die me nog steeds dwars zat. Wat het ook was: ik antwoordde, maar had allang besloten dat een date er niet in zou zitten. Hij reageerde enthousiast. Vroeg hoe mijn dag was. Of ik drankjes wilde drinken. Vertelde dat ik een leuk instagramaccount had. Vertelde dat hij dinsdag naar het strand was geweest.

HORKENGEDRAG
Ik was allesbehalve aardig – toen hij vertelde dat hij entrepeneur was (dat verklaarde waarom iemand op dinsdag een stranddag kon nemen), vroeg ik botweg of dat wel een lucratieve bezigheid was, omdat ik niemand van zijn leeftijd kende die dat nog deed. Het correcte antwoord zou zijn: ah, wat cool, een eigen business! Maar ik had geen zin meer om me aan ‘het script’ houden.

Hij bleef berichtjes sturen, maar uiteindelijk kapte ik het af. Hij blokkeerde me (en terecht), en dat was dat. Ik was een botte hork geweest en nul keer gedacht aan hoe mijn woorden over zouden komen op hem. Ik vergat voor het gemak gewoon maar even dat er een mens aan de andere kant van het chatscherm zat, iemand die zich dapper in de wereld van Tinder stort.

DE SPELREGELS VAN HET SPEL
De waarheid is: dat vergeten we allemaal. In ieder geval op mobiele dating apps. Ik heb zelf vaak genoeg aan de andere kant gezeten: genegeerd, plots opzij geschoven. Het doet eventjes pijn, maar het advies van een twintigjarige vriendin – ‘just shake it off’ – nam ik ter harte, en een paar dagen later was ik het weer kwijt.

Dating apps kunnen gemeen zijn. ‘Neem niks persoonlijk,’ werd me verteld voordat ik er aan begon. ‘Behandel het als een spel.’ De spelregels?

Wees niet te peilen.
Laat nooit te veel zien.
Raak niet te gehecht.
Matches komen en gaan, komen en gaan.

Kortom: wees emotioneel zo gesloten als een deur, tijdens een van de meest persoonlijke dingen –  daten.

De mannen die ik op dates ben tegengekomen, zijn te verdelen over een spectrum: aan de ene kant zijn er de serieuze types. Vaak zijn ze nog een beetje nieuw in dit alles, ze spelen het spelletje nog niet helemaal en zeggen te snel te veel. Ze zijn leuk, maar te intens. Aan de andere kant zitten de pro’s, die het spelletje precies weten te spelen, mannen waarvan velen gewoon op zoek zijn naar een hookup. Ze luisteren beleefd naar al je verhalen die je ergens in een chique wijnbar vertelt, en vragen je dan mee naar hun appartement. Als je nee zegt, doen ze alsof ze je niet begrijpen. Dus lach je, en herhaal je je nee.

DE ONMENSELIJKHEID VAN SWIPEN
Dan het swipen – een van de botste dingen van het hele Tinder-proces. Je kiest gezichten, functies, opleidingen. Dat zijn je criteria, en ze zijn zo oppervlakkig als maar kan. Ik heb inmiddels regels voor het swipen, zodat ik mezelf snel door het grote aantal oninteressante mensen kan worstelen. Als het lijkt alsof je niet sport, een geweer in je handen hebt of niet kan worden herkend in een groepsfoto, ben je automatisch naar de linkerkant gedrukt.

Dit zijn de regels waar ik op Tinder naar leef – een teken dat ik emotioneel behoorlijk afgevlakt ben in dit hele gedoe.

KEERPUNT
Maar een paar weken geleden voelde ik weer iets. Ik was op date met Archie (mijn vriendinnen en ik geven onze dates namen uit series en films, eens te meer een teken dat we voor niemand serieus van plan zijn iets te voelen), en ik vond er dus gewoon niet zo veel aan. Na vijf minuten wist ik al dat dit de laatste keer was dat ik hem zou zien, dus in het laatste kwartier van onze twee-urige date, speelde ik open kaart. Ik vertelde over mijn cynisme over mannen op dating apps – hoe ik gewoon een spelletje meespeelde waar ik eigenlijk allang op was uitgekeken.

Wat ik dan daar met hem deed, want ‘ik haatte het spel toch zo?’. Ja, maar je moet het spelletje meespelen om te kunnen winnen, antwoordde ik.

Niet veel later zag ik een vriendin en vertelde ik dat ik een break van alle onzin nodig had – ik behandelde mensen als objecten en dat was eigenlijk een hele lange tijd niet wie ik echt was.

Het doel van liefde is om je iets te laten voelen – en dat doel bereikte ik ook, vroeger. In real life. Met die ene gezamenlijke vriend op dat feestje die me zijn nummer gaf na een goed gesprek; met die knappe jongen in de trein die na wat oogcontact tegen me begon te praten. Dat was spannend. Vlinders! Betovering! En hoop. Echte hoop – iets wat ik allang niet meer voel als ik Tinder open.

Tinder. Het was leuk zolang het duurde.

'Ik zat 12 uur op Tinder, en DIT gebeurde er' >

60 dingen die iedereen denkt in de rij voor de club >