'Vergelijk het met een korstje op je knie. Het doet niet pijn, maar je kunt het niet helpen eraan te zitten. Dan kijk je ernaar, neem je de schade op en vraag je je af waarom je dat jezelf in hemelsnaam hebt aangedaan. Dat was mijn relatie met Facebook.
In 2014 ging mijn serieuze relatie ineens uit. Ik was er helemaal kapot van. In trainingsbroek op bed, met het nodige ijs, verstopte ik mezelf voor de wereld en nachten spendeerde ik op het internet. Mijn Facebook timeline was een overvloed aan zelfvoldaan gepronk en verlovingsaankondigingen. Nog één post van iemand van de middelbare school die 'zo gelukkig is dat ze zich verloofd heeft met haar beste vriend' of nog een 'de beste tijd in Vegas' en ik zou gek worden.
Het zat me dwars dat mijn Facebook-vrienden (een stomme term want de meeste heb ik al jaren niet meer gesproken) me het gevoel gaven dat ik gefaald had. Dat de manier waarop ik leefde als eind-twintiger niet spannend of goed genoeg was. Toen realiseerde ik me dat ík degene was die de pagina bleef refreshen, dat ik bleef scrollen, ik onderwierp mezelf aan dit nutteloze commentaar. Het gevoel dat ik gefaald had, had ik mezelf aangedaan.
Ik wilde het eigenlijk al jaren doen, maar mijn angst om dingen te missen weerhield me er keer op keer van. Door mijn break-up knapte er iets en besloot ik mijn Facebook-profiel te blokkeren.
Mijn ochtenden veranderden compleet. Ik greep in bed niet meteen naar mijn telefoon om de app te openen. Ik had niet langer de optie om door de foto's van de huisgenoot van mijn ex te scrollen die tevoorschijn kwamen in de app. Wat je niet kunt zien, daar kun je je niet druk om maken. Het was een opluchting, maar ook mijn grootste zorg: zou het offline gaan me ook in real life losmaken van mijn sociale omgeving?
Een voor een ontdekten mijn vrienden dat ik niet langer op Facebook zat. De meest voorkomende reactie die ik kreeg was vol ontzag: 'Wauw wat goed voor je! Ik heb er ook over nagedacht dat te doen.' Ik was dus niet de enige die genoeg had aan de constante stroom aan informatie.
Later bleek dat iedereen die met me wilde lunchen me een sms'je stuurde, omdat ik geen Facebook-wall meer had om op te schrijven. Iedereen die me vroeg over mijn nieuwe vriendje, of de halve marathon die ik had gelopen, kende die details omdat we elkaar in het echte leven spraken, niet via een foto in een feed. En al de veertig mensen waar ik genoeg om gaf om ze uit te nodigen voor mijn kerstfeestje, daar had ik het emailadres toch al van.
Ik geef toe: ik stortte even in. Een keer. Ongeveer twee maanden na mijn Facebook-pauze liet mijn zus haar laptop openstaan met de site open. Ik begon nieuwsgierig door haar feed te scrollen tot mijn zus me betrapte en de laptop dichtsloeg. 'Waar kijk je naar?', vroeg ze. 'Niks', antwoordde ik eerlijk. Het was letterlijk niks waar ik naar keek - en dat herinnerde me eraan waarom ik in eerste instantie offline ging.
Mijn Facebook-profiel blokkeren was een manier om aardiger te zijn voor mezelf. Het is moeilijk te negeren wat mensen delen voor de aandacht en nog moeilijker om niet te gaan vergelijken. Eerst moest ik mezelf eraan herinneren dat mijn Facebook-'vrienden' hun digitale portret ook opblazen. Dat was vermoeiend. Die energie stop in nu in mijn echte leven. Je weet wel, waar het hoort.
Het is nu een jaar geleden dat ik de stekker uit mijn Facebook-profiel haalde en ik heb mijn profiel niet meer geactiveerd. Ik denk eerlijk gezegd dat ik het ook nooit meer zal doen. Oke, misschien mis ik de verjaardagsherinneringen een beetje, maar daar heb je iCall voor.'
Er komen GROTE veranderingen aan voor je Facebook-profiel >
