Het is wat, de huis-tuin-en-keukenperikelen in de liefde. Maandelijks bericht een man erover in ELLE. Nu het einde van het jaar langzaamaan nadert, dachten we: wat een mooi moment om de zielenroerselen van 2015 in de herhaling te gooien. 

Gedurende mijn jeugd dacht ik altijd dat ik alleen zou blijven en vroegtijdig zou sterven. Een vliegtuigongeluk of een koolmonoxidevergiftiging zou mij fataal worden. Ik zou de dertig niet halen. Ik wist het zeker. En ik was echt geen aansteller of aandachtstrekker, nee, het was geen depressiviteit of puberale zwartgalligheid, maar terwijl mijn vrouwelijke klasgenootjes borsten kregen, kreeg ik realiteitsbesef. Ja, de werkelijkheid was mijn onzichtbare vriend. Mijn vrienden bouwden luchtkastelen en keken uit naar de toekomst, maar ik had toen al het gevoel dat alles waar ik vurig naar uit zou kijken, ooit in rook op zou gaan. Alle vonken zullen uiteindelijk doven, dacht ik. Ik zag het om me heen gebeuren. In het leven komt de dood altijd te snel en de liefde altijd te laat.

Ik geloofde ook nooit in relaties, maar ik had ze wel. Eventjes. ‘Jij en ik komen van een andere planeet. Mannen en vrouwen komen van een andere planeet,’ zei de vrouw dan tegen mij, tien seconden voordat ze de voordeur dichtsmeet en mij uit haar toekomst amputeerde. En daar stond ik dan, alleen, te schreeuwen tegen een dichte voordeur.

‘Waarom kan een vrouw nooit tevreden zijn? Nee, waarom zien vrouwen tevredenheid als een vorm van luiheid? Godverdomme, ik haat liefde. Nee, voordeur, liefde is haat met vertraging. Dat is het.’


En dat is liefde.

Tegenwoordig piep ik wel anders en praat ik vrijwel nooit meer tegen voordeuren. Mijn vrouw en ik zijn inmiddels drie jaar bij elkaar. Van elkaar. Vanaf onze eerste date voelde ik al dat ik van haar niet hoefde te veranderen, maar dat ik wilde veranderen voor haar. En dat is liefde. Je moet niet aan elkaar werken, maar aan jezelf. En natuurlijk blijft het lastig. Vrouwen zijn immers onmogelijk. Jullie denken aan morgen en wij denken alleen maar aan vandaag. Voorbeeld? Als ik op de wc zit en zie dat er geen wc-rol ligt, pak ik een rol uit de schoonmaakkast. Mijn vrouw pakt meteen twee rollen. Vrouwen kunnen misschien niet achteruit inparkeren, maar ze kunnen wel vooruitdenken. De wonderschone schatten.


‘Mijn toekomstige ex snurkt als een malle en ik haat haar stemgeluid.’

Gisteravond vroeg een vriend met relatieproblemen aan mij of ik nog relatietips had. Ik, de man die nooit in relaties geloofde, moet ze tegenwoordig redden.
‘Weet je wat echt belangrijk is in een relatie?’
‘Liegen?’
‘Vanzelfsprekend, maar weet je wat pas echt belangrijk is?’
‘Uitslapen? Anale seks? Respect?’
‘Nee, ga altijd samen naar bed. Gelijktijdig dus. En natuurlijk wil je die film met Steven Seagal af kijken en natuurlijk wil je daarna naar de talkshow van Jeroen Pauw kijken, maar zijn Steven Seagal en Jeroen Pauw nou echt zo belangrijk?’
‘Ik kijk nooit naar Pauw. Die show is voor mensen die weten wat dividend is. Ik weet niet wat dividend is. Het klinkt als tandpasta.’
‘Ga altijd samen naar bed. Leef vooral je eigen leven, doe je ding, maar ga iedere avond samen naar bed. Praat. Knuffel. Luister. Neuk. Slaap. Ontwaak. Knuffel. Praat.’
‘Daar heb ik helemaal geen zin in.’
‘Waarom niet?’
‘Mijn toekomstige ex snurkt als een malle en ik haat haar stemgeluid.’
‘Jeetje. En nu?’
‘De vlinders in mijn buik hebben plaatsgemaakt voor motten. Dikke, vette motten. Die vrouw eet de gaten in mijn ziel.’
‘Haha, dat had ik vroeger ook kunnen zeggen.’
‘Wanneer gaan we eigenlijk weer een keer naar de club, James? Zoals vroeger.’
‘Niet vandaag in ieder geval, wij gaan zo naar bed.’
‘Nu al? Het is 21:30. Wat suf! Stelletje Omroep Max-kijkers!’
‘Sorry, man.’
‘Ik mis de oude James. Waar de fuck is de oude James?’
‘Die is helaas overleden. Een koolmonoxidevergiftiging tijdens een vliegtuigongeluk is hem uiteindelijk fataal geworden.’

James Worthy (1980) is schrijver, columnist en journalist. Hij debuteerde in 2011 met James Worthy, gevolgd door de roman Zwarte Sylvester in 2012. Dit jaar komt zijn derde boek Echo uit. Deze column verscheen oorspronkelijk in ELLE.

'Hou je van me?' Yuki Kempees: 'Met mijn vingers schreef ik 'ja' op haar rug' >