Facebook-event 'Een of ander vreetding met hippe biertjes en saladebar' heeft de teller van attendees inmiddels op 14k staan. De 27-jarige artdirector Alvin startte het ironische event, want hij was klaar met hipsters - ze overspoelen volgens hem elk festival. 'Ik ben zelf dol op festivals als De Rollende Keukens en De Parade. Maar wat dan begint als een event voor tweeduizend mensen groeit uit naar een festival met 20.000 mensen. Er komen allemaal van die zogenaamd hippe mensen op af die de sfeer verpesten,' liet hij weten aan Het Parool.
Weg met de hipsters? Schrijver Özcan Akyol vindt van wel, zijn vrouw en journaliste Anna van den Breemer vindt van niet. Ze betoogt hier waarom.
Iedereen die weleens vrijwillig groente eet, in Amsterdam woont en soms in een koffietentje neerstrijkt, is volgens mijn vriend een hipster. In zijn ogen is ‘hipster’ geen label om een bepaalde stijl te beschrijven, waar je vervolgens je schouders over ophaalt, nee, het staat voor iets groters. Voor pretentie, voor aanstelleritis. Laatst keken we bij onze onderburen door het raam naar binnen. Ze doen niet aan gordijnen.
‘Dit meent hij toch niet serieus?’ vroeg mijn vriend. De jongen zat in zijn skinny jeans op de bank op zijn gitaar te tokkelen, achter hem stond een racefiets tegen de muur, naast hem lagen verstandige kunstmagazines op het houten tafeltje. ‘Zijn mensen echt zo?’
Wij kwamen net terug van de stad waar we bij de Febo kroketten hadden gegeten.
‘Waarom erger je je zo aan The Artist?’ vroeg ik – dat is de bijnaam die mijn vriend voor de jongen heeft bedacht. ‘Hij valt jou toch niet lastig?’
‘Wedden dat hij geen gluten in de keuken heeft?’ mopperde mijn vriend. ‘In Overijssel is niemand allergisch voor gluten. Nog niet, tenminste.’
‘Cynische man,’ reageerde ik.
The Artist omarmt schaamteloos zijn gitaar, racefiets en baard, zonder te denken: gut, wat ben ik toch eigenlijk een cliché. Dat vind ik ook wel bewonderingswaardig, dat totale gebrek aan zelfreflectie en de ongevoeligheid voor andermans meningen.
Mijn vriend staat er iets anders in. En hij is niet de enige die zich aan hipsters ergert. Waarom toch? Is het inderdaad de aanstellerij? De hipster geeft de indruk allerlei idealen te hebben. Ze eten biologisch, scheiden hun afval, kijken moeilijke arthouse films. Over elk aspect van het leven lijkt nagedacht. Maar het blijft een beetje hangen bij consumentengedrag: welk biertje, welke gymp, welk festivalletje.
Want wat bevechten hipsters? Het zijn meestal Randstedelijke types met goede banen.
Een subcultuur die niet echt voor iets staat, wordt op den duur een lachertje. Het heeft iets pijnlijks en lachwekkends om op een terras achter baardmannen met moeilijke blikken te zitten, terwijl ze uit ingewikkelde bierflesjes drinken en anders willen zijn. In werkelijkheid zijn ze allemaal precies hetzelfde, maar daar zit niets kwaads achter.
Mijn vriend rolt op zo’n moment zijn ogen en nipt van zijn whisky.
Ik denk: ah, gossie, wat doen ze allemaal hun best. Het is het bewijs van iets zeer menselijks: ergens bij willen horen. Toch trekt mijn vriend dat niet.
Oké, hipsters met zendingsdrang die je proberen over te halen bij de Triodos bank te komen, of vleesvervangers te eten, zijn irritant. Maar de rest? Laat ze toch lekker!
Vorige week nam ik mijn vriend mee naar Hutspot, een multifunctionele kledingwinkel in Amsterdam, waar veel hipsters om uiteenlopende redenen bijeenkomen.
‘Waarom heet deze tent Hutspot?’ vroeg mijn vriend. ‘Waarom hebben ze hier een kapper? Wat is een butcher or beerworkshop? Waarom staat er een piano in de zaak? Waarom draagt dat meisje een regenjas, de zon schijnt?’
De arme schat snapte er helemaal niets van. Ik wist de antwoorden ook niet direct.
‘Jij draagt anders ook een baard en hebt een bril met donker montuur.’
‘Dat is anders,’ zei hij. ‘Ik ben normaal.’
Anna van den Breemer is journaliste en opinieredacteur bij Volkskrant.
