Het zal wel komen doordat ik een schrijvend beroep heb, maar ik heb nogal specifieke voorkeuren wanneer het gaat om geschreven taal. Zo kan ik niet reageren op berichten waarin ‘me’ staat waar ‘mijn’ of ‘m’n’ bedoeld is. Dan is het gewoon meteen over en uit tussen ons. Uitroeptekens, ook zoiets waar ik ontzettend van moet braken. Je hebt ze hoor, types die overal de hele tijd uitroeptekens achter zetten! Alsof ze de hele tijd aan het schreeuwen zijn! Of zich gewoon geen raad weten met taal en dus niet snappen dat je bepaalde intonaties ook middels woorden kan overbrengen! Jarenlang dacht ik ook zo over de smiley, deze om precies te zijn: :-). Als mensen die in een mail, Whatsapp of sms gebruikten begon ik al vrijwel direct te briesen over hoe verschrikkelijk dat wel niet is.

Dat heb ik lang volgehouden, maar ik moet je eerlijk bekennen dat daar de laatste tijd verandering in is gekomen. Want steeds vaker betrap ik mezelf erop in gevallen van Whatsappjes, mailjes of smsjes, toch ergens een smiley in te fietsen. Omdat ik iets dwingends wil vragen en niet als een kutwijf over wil komen, bijvoorbeeld, en dan maar heel laf een smiley gebruik, zodat de ander me niet direct haat.


'Als ik moeilijke dingen moet vragen knal ik er zonder blikken of blozen een smiley bij en zie daar, er is geen vuiltje aan de lucht.'

Vergelijk de volgende berichten eens:

'Vergeet je niet person X te bellen?' versus 'Vergeet je niet persoon X te bellen :-).' De eerste optie klinkt streng en lichtelijk geïrriteerd, terwijl de tweede variant juist aardig en zorgzaam klinkt. Er zijn in het verleden meer dan genoeg momenten geweest waarbij ik miniruzies ontketende omdat de ander vond dat ik bot en bits reageerde op iets. Te kortaf, te ongenuanceerd, van alles is me naar het hoofd geslingerd. But no more, de smiley is mijn hoop in bange dagen. Als ik moeilijke dingen moet vragen knal ik er zonder blikken of blozen een smiley bij en zie daar, er is geen vuiltje aan de lucht. Het is zelfs zo erg dat ik inmiddels zelf een glimlach optrek wanneer ik het ding intik. En ja, er zijn natuurlijk intelligentere manieren om dat op te lossen, maar soms heb ik daar gewoon even ontzettend weinig zin in.

Dus de volgende keer dat je een verbeten taalpurist tegenkomt (en wanneer ik mezelf weer eens tegenkom), laat hem of haar dit verhaal maar eens lezen. De smiley heeft een imagoprobleem, maar eigenlijk is-ie lang zo gek nog niet :-).

> Liesbeth: 'Zeg maar dag tegen je FOMO, hier komt de POMO.'